Μια τελευταία στάση

C A S E Y M c Q U I S T O N 24 «Καλά, για τον εμπρησμό το έκαναν αυτό» πετάγεται ο Νίκο. «Χριστέ μου» λέει η Όγκαστ. «Κι εσείς πώς τον γνωρί­ σατε;» Η Μάιλα σπρώχνει τα μανίκια του Νίκο πάνω από τον αγκώνα και δείχνει την περίεργα ελκυστική Παρθένο Μα­ ρία που τυλίγει τον πήχη του. «Εκείνος το έκανε. Μισοτι­ μής, γιατί τότε ήταν ακόμη μαθητευόμενος». «Ποπό!» Τα δάχτυλα της Όγκαστ παίζουν νευρικά με τον κατάλογο που κολλάει, λαχταρώντας να καταγράψουν τα πάντα. Το όχι και τόσο ευχάριστο ένστικτό της όταν γνωρίζει κάποιον: να κρατάει σημειώσεις. «Από την αρχι­ τεκτονική στα τατουάζ. Αυτό θα πει μεταπήδηση». «Διακοσμούσε και τούρτες για λίγο στο μεταξύ, αν το πιστεύεις» λέει η Μάιλα. «Μερικές φορές, όταν πάει καλά η μέρα, γυρνάς σπίτι και μυρίζει ολόκληρο βανίλια, ενώ έχει αφήσει καμιά δεκάδα κεκάκια στον πάγκο κι έχει φύγει». «Κρύβει πολλά ταλέντα ο μικρός» παρατηρεί ο Νίκο. Η Μάιλα γελάει και στρέφεται στην Όγκαστ. «Λοιπόν, τι σε έφερε στη Νέα Υόρκη;» Τη σιχαίνεται αυτή την ερώτηση. Είναι τόσο μεγάλη. Τι μπορεί να έπιασε κάποια σαν την Όγκαστ, ένα κορίτσι από τα προάστια, με μια θάλασσα χρέη από φοιτητικά δάνεια και τις κοινωνικές δεξιότητες κουτιού Pringles, να μετακομίσει στη Νέα Υόρκη χωρίς φίλους ή σχέδια; Η αλήθεια είναι πως, όταν έχεις περάσει όλη τη ζωή σου μόνος, φαντάζει απίστευτα ελκυστικό να πας σε ένα