Μια τελευταία στάση

C A S E Y M c Q U I S T O N 22 της. Ο νοερός οδηγός φιλίας της είναι ένα δισέλιδο φυλ­ λάδιο που λέει μόνο: ΜΗ . «Το Πανκέικ Μπίλι – Σπίτι των Πανκέικ» λέει η Μάιλα. «Θεσμός στο Φλάτμπους». «Από το 1976» συμπληρώνει ο Νίκο. Η Όγκαστ υψώνει το φρύδι. «Σαράντα τέσσερα χρόνια και κανείς δεν θέλησε να δοκιμάσει κάτι άλλο για όνομα;» «Είναι κι αυτό μέρος της γοητείας του» λέει η Μάιλα. «Είναι το στέκι μας. Από τον νότο είσαι, σωστά; Θα σου αρέσει. Πολύ ανεπιτήδευτο». Στέκουν εκεί και κοιτάζονται. Ημονομαχία του πανκέικ. Η Όγκαστ θέλει να μείνει στην ασφάλεια του χάλια δωματίου της με τη γνώριμη μιζέρια του βραδινού των Pop-Tarts και μια σιωπηρή ανακωχή με το μυαλό της. Κοιτάζει όμως τον Νίκο και καταλαβαίνει πως, ακόμα κι αν προσποιούνταν όταν την άγγιξε, είχε δει κάτι μέσα της. Κι ήταν παραπάνω από ό,τι έχει κάνει οποιοσδήποτε εδώ και πολύ καιρό. Ουφ. «Εντάξει» λέει και σηκώνεται, ενώ το πρόσωπο της Μάι­ λα το φωτίζει ένα χαμόγελο σαν αστέρι. Δέκα λεπτά αργότερα, η Όγκαστ βρίσκεται καθισμένη σε ένα γωνιακό τραπέζι του Πανκέικ Μπίλι – Σπίτι των Πανκέικ, όπου όλα τα γκαρσόνια μοιάζουν να ξέρουν τον Νίκο και τη Μάιλα με το μικρό τους όνομα. Ο σερβιτόρος είναι ένας άντρας με μούσι, πλατύ χαμόγελο και μισοσβη­ σμένο καρτελάκι που γράφει ΓΟΥΙΝΦΙΛΝΤ και είναι καρ­ φιτσωμένο στο κόκκινο μπλουζάκι Πανκέικ Μπίλι. Δεν