Μια τελευταία στάση

Μ Ι Α Τ Ε Λ Ε Υ Τ Α Ι Α Σ Τ Α Σ Η 21 «Ω, ναι» λέει η Όγκαστ. «Στενά». «Χρειάζεσαι βοήθεια με τα υπόλοιπα πράγματά σου;» Βλεφαρίζει. «Αυτά είναι όλα». «Αυτά… αυτά είναι όλα;» λέει η Μάιλα. «Όλα όλα;» «Ναι». «Δεν έχεις, εμ…» Η Μάιλα την κοιτάζει σαν να συνει­ δητοποιεί ότι δεν ήξερε ουσιαστικά τίποτε για την Όγκαστ όταν συμφώνησε να την αφήσει να βάλει τα λαχανικά της μαζί με τα δικά τους στη φρουτολεκάνη. Ένα βλέμμα που ρίχνει πολλές φορές η Όγκαστ στον εαυτό της στον καθρέ­ φτη. «Δεν έχεις καθόλου έπιπλα». «Είμαι κάπως μινιμαλίστρια» της λέει η Όγκαστ. Αν το προσπαθούσε, θα μπορούσε να κάνει τα πέντε κουτιά της τέσσερα. Να κάτι που μπορεί να κάνει το Σαββατοκύριακο. «Ω, μακάρι να σου έμοιαζα λίγο. Ο Νίκο θα αρχίσει να πετάει το νήμα μου από το παράθυρο όσο κοιμάμαι». Η Μάιλα χαμογελάει, ήσυχη ότι δεν είναι τελικά η Όγκαστ σε κάνα πρόγραμμα προστασίας μαρτύρων. «Τέλος πάντων, θα πάμε να πάρουμε πανκέικ για βραδινό. Θέλεις;» Η Όγκαστ θα προτιμούσε να πετάξει εκείνη ο Νίκο από το παράθυρο παρά να μοιραστεί πανκέικ με άτομα που γνωρίζει ελάχιστα. «Δεν μπορώ, ξέρεις, να φάω έξω» λέει. «Δεν έχω πιάσει ακόμη δουλειά». «Κερνάω εγώ. Πες το δείπνο καλωσορίσματος» λέει η Μάιλα. «Ω» κάνει η Όγκαστ. Αυτό είναι… γενναιόδωρο. Ένα προειδοποιητικό σήμα αναβοσβήνει κάπου μες στο μυαλό