Μια τελευταία στάση

Μ Ι Α Τ Ε Λ Ε Υ Τ Α Ι Α Σ Τ Α Σ Η 19 ζέτ Λάντρι μαζεύει πράγματα σαν να περιμένει πυρηνικό χειμώνα, και η Όγκαστ αποφεύγει συνειδητά να έχει σχεδόν οτιδήποτε δικό της. Πέντε κουτιά είναι τα πράγματά της. Πέντε χαρτόκου­ τα για μια ζωή είκοσι τριών χρόνων. Ζει σαν να την κυνη­ γάει το γαμημένο το FBI. Φυσιολογικά πράγματα. Στον πάτο της τσάντας της, κάτω από το πορτοφόλι, τα τετράδια και τη δεύτερη μπαταρία για το τηλέφωνο, είναι ο σουγιάς της. Η λαβή έχει το σχήμα ψαριού, με ένα σβησμένο ροζ αυτοκόλλητο σε σχήμα καρδιάς, που το έβα­ λε όταν ήταν εφτά – την ίδια περίπου εποχή που έμαθε πώς να τον χρησιμοποιεί. Μόλις ανοίξει τα κουτιά, τα πράγματά της τακτοποιούνται σε μικρές, προσεγμένες στοίβες. Δίπλα στο καλοριφέρ: δύο ζευγάρια μπότες, τρία ζευ­ γάρια κάλτσες. Έξι μπλούζες, δύο πουλόβερ, τρία τζιν, δύο φούστες. Ένα ζευγάρι άσπρα Vans – είναι ξεχωριστά αυτά, ένα δώρο που έκανε στον εαυτό της πέρσι, ανεβα­ σμένη από την αδρεναλίνη και τα στικ μοτσαρέλας του Applebee, όταν αποκαλύφθηκε στη μαμά της. Στον τοίχο με τη ρωγμή στη μέση: το μοναδικό έντυπο βιβλίο που έχει –ένα παλιό αστυνομικό μυθιστόρημα–, δί­ πλα στο τάμπλετ που περιέχει εκατοντάδες άλλα βιβλία. Μπορεί και χιλιάδες. Δεν είναι σίγουρη. Αγχώνεται όταν σκέφτεται ότι μπορεί να έχει τόσο πολλά πράγματα. Στη γωνία που μυρίζει φασκόμηλο και ίσως, αμυδρά, εκατοντάδες βατράχια, που, όπως τη διαβεβαίωσαν, πέ­ θαναν από φυσικά αίτια: μία κορνιζαρισμένη φωτογραφία