Μια τελευταία στάση

C A S E Y M c Q U I S T O N 18 «Καλοί είναι. Δηλαδή είναι κάπως περίεργοι. Ο ένας ισχυρίζεται πως είναι μέντιουμ. Ωστόσο δεν νομίζω να είναι τίποτα κατά συρροή δολοφόνοι». Μουρμουρίζει χωρίς να την προσέχει ιδιαίτερα. «Μην ξεχνάς τους κανόνες. Νούμερο ένα…» «Εμείς εναντίον όλων». «Και νούμερο δύο…» «Αν πάνε να σε σκοτώσουν, φρόντισε να έχεις το DNA τους κάτω από τα νύχια σου». «Αυτή είσαι» της λέει. «Κοίτα, πρέπει να κλείσω, μόλις άνοιξα αυτά τα αρχεία και θα μου πάρει ολόκληρο το Σαβ­ βατοκύριακο. Να είσαι ασφαλής, εντάξει; Και να με πάρεις αύριο». Με το που κλείνει το τηλέφωνο, το δωμάτιο γίνεται αφόρητα σιωπηλό. Αν ήταν ταινία η ζωή της, το σάουντρακ θα ήταν οι σιγανοί ήχοι της μητέρας της, με τα κλικ κλακ του πλη­ κτρολογίου ή τα απαλά μουρμουρητά της καθώς ψάχνει κάποιο έγγραφο. Ακόμα κι όταν σταμάτησε να τη βοηθάει με την υπόθεση, όταν έφυγε από το σπίτι και τα άκουγε πια από το τηλέφωνο, εξακολουθούσαν να είναι εκεί. Τώ­ ρα, μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, μοιάζει σαν να έκλεισε κάποιος επιτέλους τη μουσική. Έχουν πολλά πράγματα κοινά –ληγμένες κάρτες βιβλιο­ θήκης, αιώνιες εργένισσες, προτίμηση στην Crystal Hot Sauce, εγκυκλοπαιδικές γνώσεις γύρω από το πρωτόκολλο αγνοουμένων της Αστυνομίας της Νέας Ορλεάνης. Η με­ γάλη διαφορά όμως της Όγκαστ με τη μητέρα της; Η Σου