Μια τελευταία στάση

Μ Ι Α Τ Ε Λ Ε Υ Τ Α Ι Α Σ Τ Α Σ Η 17 αχούρια της δεκαετίας του ’70 που δεν έχουν καν τη γοη­ τεία ή τα χαρακτηριστικά της πόλης. Ακόμη θυμάται τη μοκέτα στα μικροσκοπικά κενά του δρόμου μετ’ εμποδίων εξαιτίας του στοιβάγματος παλιών περιοδικών και ετοιμόρροπων κουτιών με φακέλους. Διπλή Πρόκληση 2000: Επεισόδιο Άγαμης Μητέρας. Είχε μια αχώνευτη απόχρωση βρόμικου μπεζ, ίδια με των τοίχων, στα σημεία που δεν υπήρχαν κολλημένοι χάρτες και πίνακες και σκι­ σμένες σελίδες τηλεφωνικού καταλόγου και… Ναι, δεν είναι και τόσο χάλια αυτό το μέρος τελικά. «Μίλησες σήμερα στον ντετέκτιβ Πριμό;» ρωτάει η Όγκαστ. Είναι η πρώτη Παρασκευή του μήνα, και ξέρει την απάντηση. «Ναι, δεν υπάρχουν νεότερα» λέει εκείνη. «Ούτε καν μπαίνει στον κόπο να προσποιηθεί ότι θα ξανανοίξει την υπόθεση. Ντροπή του». Η Όγκαστ σπρώχνει άλλο ένα κουτί σε διαφορετική γω­ νία, κοντά στο καλοριφέρ αυτή τη φορά, που αναδίνει ζε­ στασιά μες στην παγωνιά του Γενάρη. Τώρα που είναι πιο κοντά στο περβάζι βλέπει καλύτερα τη μητέρα της, με τα φριζαρισμένα, καστανά σαν τα δικά της μαλλιά να πέφτουν στο πρόσωπό της. Από κάτω, το ίδιο στρογγυλό πρόσωπο με τα μεγάλα καταπράσινα μάτια σαν της Όγκαστ, και τα ίδια λεπτά δάχτυλα να ψαχουλεύουν στα χαρτιά. Φαίνεται εξουθενωμένη η μαμά της. Πάντα φαίνεται εξουθενωμένη. «Ε, καλά» λέει η Όγκαστ. «Μαλάκας είναι». «Είναι» συμφωνεί η μητέρα της και κουνάει σοβαρά το κεφάλι. «Τι λένε οι καινούριοι συγκάτοικοι;»