Μια τελευταία στάση

C A S E Y M c Q U I S T O N 16 Το εαρινό εξάμηνο όμως του κολεγίου του Μπρούκλιν αρχίζει σε μία βδομάδα και δεν αντέχει να παλεύει να βρει και μέρος να μείνει και δουλειά, όταν θα πλακώσουν τα μαθήματα. Από ό,τι φαίνεται, για κορίτσι που κουβαλάει σουγιά γιατί δεν θέλει με τίποτε να βρεθεί απροετοίμαστη, η Όγκαστ δεν προετοίμασε και πολύ καλά τον ερχομό της στη Νέα Υόρκη. «Εντάξει;» λέει η Μάιλα. «Τι εντάξει;» «Εντάξει» λέει ξανά η Όγκαστ. «Μέσα». Έτσι κι αλλιώς, θα έλεγε ναι η Όγκαστ για το διαμέρισμα, αφού αυτό που μεγάλωσε ήταν πιο μικρό, πιο άσχημο και γεμάτο πολύ πιο αλλόκοτα πράγματα. «Ωραίο φαίνεται!» λέει η μαμά της από το FaceTime, που το έχει στηρίξει στο περβάζι. «Το λες μόνο και μόνο επειδή έχει ξύλινα πατώματα και όχι εκείνη την εφιαλτική μοκέτα στο Άιντλγουαϊλντ». «Δεν ήταν και τόσο άσχημο εκείνο το μέρος!» λέει εκεί­ νη, χωμένη σε ένα κουτί γεμάτο φακέλους. Τα μακρόστε­ να γυαλιά γλιστρούν στη μύτη της και τα ανεβάζει με τη μύτη ενός υπογραμμιστικού, αφήνοντας μια κίτρινη γραμ­ μή. «Μας χάρισε εννιά ωραία χρόνια. Άσε που μπορούν να κρυφτούν ένα σωρό αμαρτίες κάτω από μια μοκέτα». Η Όγκαστ στρέφει τα μάτια ψηλά και σπρώχνει ένα κουτί στην άλλη πλευρά του δωματίου. Το διαμέρισμα στο Άιντλγουαϊλντ ήταν μια τρύπα με δύο υπνοδωμάτια μισή ώρα έξω από τη Νέα Ορλεάνη, από εκείνα τα προαστιακά