Μια τελευταία στάση

Μ Ι Α Τ Ε Λ Ε Υ Τ Α Ι Α Σ Τ Α Σ Η 15 «Ακολουθεί το πρόγραμμα ύπνου του Γουές όμως. Άρα, φάντασμα της νύχτας». «Κάτι άλλο που θα έπρεπε να ξέρω;» Η Μάιλα και ο Νίκο κοιτάζονται. «Δυο τρεις φορές τη νύχτα, το ψυγείο κάνει έναν θό­ ρυβο σαν σκελετός που προσπαθεί να φάει ένα σακούλι κέρματα, είμαστε όμως σχεδόν σίγουροι πως δεν τρέχει τίποτα» λέει ο Νίκο. «Ένα από τα πλακάκια της κουζίνας έχει πια ξεκολλή­ σει και καταλήγουμε να το κλοτσάμε εδώ κι εκεί μες στο δωμάτιο» προσθέτει η Μάιλα. «Ο τύπος στο διαμέρισμα απέναντι στον διάδρομο είναι ντραγκ κουίν και μερικές φορές κάνει πρόβα τα νούμερά του μες στη νύχτα, οπότε, αν ακούσεις Πάτι ΛαΜπελ, να ξέρεις ότι αυτός είναι». «Το νερό κάνει είκοσι λεπτά να ζεσταθεί, αν είσαι όμως καλό παιδί, κάνει και δέκα». «Όχι πως είναι στοιχειωμένο, αλλά όχι πως δεν είναι». Η Μάιλα σκάει την τσιχλόφουσκά της. «Αυτά». Η Όγκαστ ξεροκαταπίνει. «Εντάξει». Ζυγιάζει τις επιλογές της, παρακολουθώντας τονΝίκο να βάζει τα δάχτυλα στην τσέπη της λερωμένης σαλοπέτας της Μάιλα, και αναρωτιέται τι είδε ο Νίκο όταν άγγιξε τη ράχη του χεριού της – ή τι νόμιζε πως είδε. Τι έκανε πως είδε. Και θέλει να μείνει με ένα ζευγάρι; Ένα ζευγάρι που ο ένας είναι ψευτομέντιουμ που μοιάζει με τραγουδιστή μπά­ ντας που ανοίγει συναυλίες των Arctic Monkeys, και η άλλη πυρομανής με δωμάτιο γεμάτο ψόφια βατράχια; Όχι.