Μια πτήση μαγική

G I O V A N N A G I O R D A N O 14 Ο παπαγάλος σκάλιζε τα πολύχρωμα πούπουλά του και με κοιτούσε λοξά. «Πιστεύεις πως είσαι ιδιαίτερος επειδή πετάς; Δεν έχεις πούπουλα κι ούτε καν φτερούγες: είσαι ένα πουλί λειψό». Ήταν ο πρώτος ομιλών παπαγάλος της ζωής μου. Τι μαγεία ήταν εκείνη! Ο Μοντίο με καθησύχασε. «Μη φοβάσαι, κάνει σύντομες κουβέντες». «Δεν έχω ξαναδεί ποτέ παπαγάλο που μιλά». «Μην εκπλήσσεσαι ποτέ και με τίποτα γιατί στην Αφρι­ κή τα πάντα είναι έκπληξη. Να σου τον συστήσω: τον λένε Παπαμόντο». «Τι πάει να πει;» «Αγαπά τον κόσμο και τρώει πολύ». Ο Παπαμόντο με κοιτούσε διαρκώς λοξά. Οι πυγολαμπίδες διέστιζαν τον καθαρό αέρα, οι γυναί­ κες με χάιδευαν με τα μακριά τους βλέφαρα, βλέφαρα βελουδένια σαν αυλαίες όπερας. Μα το θέατρο, εκείνη την πράσινη νύχτα, δεν ήταν αντικατοπτρισμός. Ούρλιαζαν τα φυτά και τα έντομα, τα αστέρια έπεφταν σαν χαλάζι από τον ουρανό, τα πάντα είτε γελούσαν είτε έτρεμαν και οι θόρυβοι έσπαγαν το σκοτάδι. Σε ποιον κόσμο είχα καταπέσει; Τριξίματα, γυμνά και μαύρα κορμιά, ένας ομιλών παπαγάλος και ένας παλαβός λοχαγός. «Κύριε λοχαγέ, ποια είναι η αποστολή μου;» «Δεν μπορώ να σου πω τίποτα». «Πείτε μου ό,τι μπορείτε».