Μια πτήση μαγική

G I O V A N N A G I O R D A N O 12 στην έρημο, τις αιγυπτιακές πυραμίδες και την Ερυθρά Θά­ λασσα. Πόσο συμπαγής ήταν η πυραμίδα του Χέοπα, κάτω από την κοιλιά του ελαφριού μου τρικινητήριου. Κι εγώ ανά­ λαφρος, ανήσυχος, αδέσποτος γάτος των νεφών, που εξά­ πτεται σε κάθε μανούβρα του πηδαλίου. Έπαιζα με τον άνεμο, πάνω και κάτω, ανάμεσα στη θάλασσα και στο κενό: ανέβαινα ψηλά να ξαναδώ τ’ αστέ­ ρια και κατέβαινα για να γλείψω τα χείλη της Ερυθράς Θά­ λασσας, της κατάμεστης από ψάρια και φάλαινες. Πετούσα, πετούσα ελεύθερος και κοιτούσα εμπρός, χωρίς αναμνήσεις, επειδή, όταν ζεις, δεν έχεις καιρό για να θυμάσαι και τότε εγώ ζούσα. Ναι, ζούσα. Ήμουν νέος. Εκείνη την πράσινη νύχτα, στη θάλασσα επέπλεαν οι κουφοξυλιές του Ντανακίλ και έπλεαν τα ιταλικά πλοία κατάφορτα όπλα. Εκείνη την πράσινη νύχτα, ο έλικας άλεθε τον αέρα που ευωδίαζε κανέλα πάνω από την αβησσυνιακή γη, γη ακμαία και πορφυρή όπως ο πλανήτης στην απαρχή του χρόνου: γκρεμοί, βάραθρα, φαράγγια, δάση, ζέβρες, καμηλοπαρ­ δάλεις, λιοντάρια και γαζέλες σε φυγή. Έπειτα, ολοένα και πιο κοντά, έβλεπα φυτά καουτσούκ, κρεμαστές ευ­ φορβίες, ζουμερές αγαύες, τους φραουλένιους προβολείς του αεροδρομίου και την άμμο, που ’ταν ψιλή σαν εκείνη της σελήνης. Στο Ότουμλο, κατά τη σπειροειδή προσεδάφιση, η σιω­ πή ήταν μαγική, μα έπειτα ξέσπασαν σαλπίσματα ελεφά­ ντων και άσματα γυναικών.