Μια πτήση μαγική

11 1 Η ΑΦIΞΗ ΚΑΙ Ο ΔΟΥΚΑΣ ΜΟΥ Η νύχτα που έφτασα στην Αφρική ήταν η πιο όμορφη που είχα ζήσει ποτέ. Ήταν μια νύχτα πράσινη, μία από εκείνες τις νύχτες που η ευτυχία είναι σχεδόν αφόρη­ τη. Με ξετρέλαινε η ζωή, με ξετρέλαινε η ατμόσφαιρα, με ξετρέλαινε ο άνεμος και ο ήλιος. Μες σε μια εκπληκτική σιγαλιά πλανιόταν το άρωμα το καλοκαιριού. Πετούσα ελεύθερος στον ουρανό, υψωνόμουν στο ζεστό ρεύμα, έμενα μετέωρος σε κάθοδο και τα λαμπερά αφρι­ κανικά αστέρια χοροπηδούσαν πάνω από τον πλανήτη. Πιλόταρα τη Βίτα Νουόβα, το Καπρόνι 133 μου. Ήταν 24 Ιουνίου 1935. Προορισμός: Ερυθραία. Αποστολή: μυ­ στική. Δεν γνώριζα τίποτ’ άλλο παρά το ταξίδι μου. Προχώρα –σκεφτόμουν–, μη σταματάς. Πρόσω ολοτα­ χώς, η ζωή τώρα θα είναι μοναδική, όλο νότια, όλο νότια, ποιος ξέρει τι σε περιμένει. Το κεφάλι μου στριφογύριζε από κατάπληξη, το αεροσκά­ φος είχε ήδη σαρώσει θάλασσες τρικυμισμένες, τούφες από φοινικόδεντρα, αμμόλοφους στο χρώμα της ζαφοράς μες