Μια προσευχή για τα παλιά ασήμια (Μεταίχμιο Pocket)

[ 17 ] χείλη της. Για τις ιστορίες που έχουν ακούσει τα μικρά, ελαφρώς πεταχτά αυτάκια της. Για τα περασμένα που δεν είδε ποτέ, αλλά κολυμπάνε μέσα στα μάτια της. Για τα κόκκινα μαλλιά της που κου- βαλάνε τα χάδια του Έλμερ, κι ας μην το ξέρει εκείνη. Τη θέλω για τα φιλιά που μου έχουν περισσέψει και απορούσα τι θα τα έκανα. Τώρα έμαθα, τα περισσευούμενα φιλιά είναι μέσα μου για να καλύψω το κορμί της». Ανοίγει την μπαλκονόπορτα και βγαίνει να πάρει καθαρό αέρα, τον καταπιέζουν όλα μέσα στο ευρύχωρο δωμάτιο. Κοιτάει πέρα, μακριά. Στην ουσία δεν βλέπει τίποτα, τα κόκκινα μαλλιά της καλύ- πτουν το οπτικό του πεδίο. Είναι σίγουρος. Τη θέλει για τους αναστεναγμούς της μέσα στην ομίχλη του βραδινού χαμάμ και για την αθωότητα της μέρας της. Τη θέλει γιατί φοράει μια εσάρπα με ηλίανθους και αυτό το λουλούδι είναι δικό του, μόνο δικό του. Το κουβαλάει μέσα του από όταν ήταν παιδί, από τότε που του είπε ο παππούς για εκείνη. ΟΆλεξ, απόγονος ενός Γιάνκη από τη Βοστόνη που πήγε να βρει την τύχη του στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, κουβαλάει πάνω του όλες τις λαβωματιές του ανθρώπου που πολέμησε για μια μεγάλη ιδέα. Και έχυσε αίμα για μια μεγάλη αγάπη. ΟΆλεξ είναι δέσμιος και έρμαιο μαζί ενός παρελθόντος που έχει ζωντανέψει από την ώρα που πάτησε το πόδι στη «γη των ωραίων ίππων», την Καππαδοκία.