Μια προσευχή για τα παλιά ασήμια (Μεταίχμιο Pocket)

[ 20 ] «Θαύμα! Θαύμα!» την προέτρεπαν συνέχεια και έσκασε από τη ζήλια της, ούτε θυμόταν πως την προηγουμένη η Ελένη τούς είχε συστήσει να έχουν μαζί τους και μαγιό. «Τεχνικό πρόβλημα…» άφησε υπονοούμενο και όλες φαρμακώθη- καν. Σωστά, σωστά…Αυτή είναι μικρή ακόμη! Ναι, μικρή, σκέφτεται μέσα στα αρώματα του αφρόλουτρου. Τόσο μικρή, που δεν ξέρω τι μου γίνεται. Βάζει κρέμα στο πρόσωπο και στο σώμα και τυλιγμένη στο αφράτο μπουρνούζι τακτοποιεί ταπράγματα από το κρεβάτι, τα ξαναβάζει στην ταλαιπωρημένη τσάντα, ενώ κρατάει το ημερολόγιο της γιαγιάς Σεβα- στής έξω. Και τι δεν είδαν σήμερα. Τόσα και τόσα μέρη. Εκτός από τον Άλεξ βέβαια που είναι σαν να άνοιξε η γης και τον κατάπιε. Αλλά ο Άλεξ δεν είναι «μέρος». Αν και είναι… αξιοθέατος . Ανοίγει τοημερολόγιονασυνεχίσει τοδιάβασμακαι, ψαχουλεύοντας για τα γυαλιά της, ξεσκεπάζει τη συσκευή του τηλεφώνου · την έχει καλύψει με το μαντίλι που πέταξε απ’ τον λαιμό της, ιδρωμένη και ξα- ναμμένη, μόλις μπήκε στο δωμάτιο. Ένα κόκκινο λαμπάκι αναβοσβήνει επίμονα, φοράει τα γυαλιά, που τα βρίσκει με την πρώτη –μεγάλη επιτυχία για μια στιγμή που το άγχος την πλημμυρίζει–, και σκύβει να διαβάσει. «Message» γράφει ακριβώς κάτω από το κόκκινο λαμπάκι που συνεχίζει το παιχνίδισμά του. Μήνυ- μα! Έχει μήνυμα! Κάποιος της έχει αφήσει μήνυμα στο τηλέφωνο του δωματίου… Ανάβει το κινητό της, αγνοώντας το κόκκινο φωτάκι του σταθερού τηλεφώνου. Παρακάμπτει τις αναπάντητες κλήσεις, πηγαίνει στα « ΜΗ- ΝΥΜΑΤΑ » και συντάσσει ένα στα γρήγορα. «Σήμερα κατάλαβα κάτι πολύ καλά. Μπορεί και να κάνω λάθος με τον Άλεξ. Μπορεί όμως και όχι.