Μια προσευχή για τα παλιά ασήμια (Μεταίχμιο Pocket)

[ 19 ] ανακατωμένα στο μυαλό της… Έτσι της έρχεται να πιάσει την κυρία Αλίκη –πανέμορφη ογδοντάρα με αμείωτο κέφι καθ’ όλη τη διάρκεια της εκδρομής–, να την πιάσει από τους ώμους, να την ταρακουνήσει και να τη ρωτήσει: «Μα τα θυμόσαστε όλα αυτά που μας λέει τώρα η Ελένη, κυρία Αλίκη μου;». Γελάει, φυσικά και δεν θα το κάνει γιατί … Γιατί τρέ- μει την απάντηση της κυρίας Αλίκης! Η Έλσα είναι βέβαιη πως η ηλικι- ωμένη γυναίκα θυμάται περισσότερα απ’όσα έχει συγκρατήσει το δικό της μυαλό. Μοιρασμένο στα τρία το μυαλό της –στην προηγούμενη ζωή και στο πένθος της, στην Καππαδοκία του σήμερα και σε…και στον Άλεξ, η παρουσία του οποίου την αποσυντονίζει πλήρως–, δεν συγκρατεί πληροφορίες, καλά καλά δεν καταλαβαίνει ούτε τι βλέπει. Ανακατεύει τον μυρωδάτο αφρό, τον ρίχνει στο στήθος της και αι- σθάνεται κάπως…παράξενα. Η κυρία Αλίκη είναι ακμαιότατη ή μήπως η ίδια δεν πάει καθόλου καλά; Ας κάνει μια προσπάθεια να θυμηθεί τι είδαν αυτή τη μέρα… Λοιπόν, συνοψίζοντας το «σημερινό μάθημα»: ναι, ναι, βέβαια, το υπαίθριο «μουσείο» της Ζέλβε, σεληνιακό, σουρεα- λιστικό τοπίο, με τους πανύψηλους βράχους να κρατάνε ισορροπία εδώ και αιώνες και να απορείς με τη δύναμη και το θράσος τους. Μμμμμ, πολύ καλά τα πάει. Ύστερα οι σπηλιές. Πολλές, ατέλειωτες σπηλιές, η Ελένη ήξερε πού θα τους πήγαινε, είδαν το εκκλησάκι των Ιχθύων, το εκκλησάκι των Αμπελιών, την εκκλησία με το Ελάφι. Εντυπωσιακές τοιχογραφίες, τα χρώματα ολοζώντανα αν και σχεδιάστηκαν πριν από αιώνες. Από εκεί στην αρχαίαΝαζιανζόκαι μετάστις θερμές πηγές Ζίγκα, μάλιστα. Βέβαια εκεί… εκεί ανακάλυψε πάλι πως δεν πρόσεχε. Όλοι ήταν ενήμεροι, όλοι πλην της ίδιας –μα πού είναι τα μυαλά σου, κορίτσι μου;–, είχαν μαζί τους τα μαγιό, τα φόρεσαν και βούτηξαν στην πισίνα.