Μια πινελιά μυστήριο

ΜΑΡΙΑ ΝΟΜΙΚΟΥ 10 | ήλιος, ούτε που κάθε μέρα κοιμόταν και ξύπναγε ακού- γοντας τα μαρσαρίσματα και τις κόρνες των αυτοκινήτων… Ήταν παιδί της πόλης. Της άρεσε ο πολύς κόσμος, η φα- σαρία, η ουρά στο κυλικείο του σχολείου για να αγοράσει το κουλούρι, το στριμωξίδι για να χωρέσουν όλοι στο βα- γόνι του μετρό… Όλα ήταν γεμάτα ζωή, κίνηση, θόρυβο! Στο κάτω κάτω, είχε κι αυτή δικαίωμα να επιλέξει το πού θα ζήσει τη ζωή της. Παρουσίασε ολόκληρη λίστα με επιχειρήματα στους γονείς της όταν άρχισαν να συζητούν για τη μετακόμιση. Για τα αγγλικά της που θα μείνουν στη μέση, για το ωδείο και τα εικαστικά, για το ότι της κόβουν τη μόρφωση και στο τέλος δε θα περάσει ούτε στο πανεπιστήμιο, και θα φταίνε αυτοί… Κανένα δεν τους έπεισε. Δεν άκουγαν τίποτα. Για όλα είχαν μια λύση: Τα χρήματα που θα γλίτωναν από το ενοίκιο θα έφταναν μια χαρά για το πανεπιστήμιο. Αγγλικά και γαλλικά, ακόμα και ισπανικά αν ήθελε, θα της έκανε η μαμά της στο σπί- τι. Στη μουσική θα τη βοηθούσε ο μπαμπάς της, που στα νιάτα του έπαιζε κιθάρα σε μια μπάντα. Και όσο για τα εικαστικά, της είπαν ότι θα μπορούσε να στήσει ένα ολό- δικό της ατελιέ στο πατάρι και να εξασκείται μόνη της παρακολουθώντας δασκάλους ζωγραφικής στο ίντερνετ. Την είχαν πάρει την απόφασή τους. Προσπαθούσαν μόνο να την πείσουν ότι όλα γίνονται για να ζήσουν κα- λύτερα. Πού να ζήσουν καλύτερα; Στην ερημιά; Που το