Μια νύχτα στο βιβλιοπωλείο

13 Μ Ι Α Ν Υ Χ Τ Α Σ Τ Ο Β Ι Β Λ Ι ΟΠ Ω Λ Ε Ι Ο Όπως πάντα, το ρήμα «απαγορεύω», όταν έβγαινε από τα συγκεκριμένα χείλη έφερνε τα ακριβώς αντίθετα αποτελέ- σματα. Φυσικά και δεν την άκουσε, από νήπιο έκανε του κεφαλιού της, τώρα θα κώλωνε; Η ανυπακοή στις μητρικές εντολές και τις παραινέσεις μερικές φορές της είχε βγει σε καλό, τις περισσότερες όμως είχε φάει τα μούτρα της. Αλλά δεν άλλαξε μυαλό. Το γιατί θα το διερευνούσε αργότερα, τώρα ίσως και να κινδύνευε η σωματική της ακεραιότητα, μπορεί και η ζωή της. Τα μούτρα της, προ πολλού, τα ’χε φάει, το είπαμε αυτό. Λες να είναι το τελευταίο βράδυ μου, που τραγουδάει ο Καζαντζίδης, αναρωτιέται…Να το γυρίζει στην πλάκα είναι ο μηχανισμός που έχει εφεύρει το μυαλό της για να αντικρού- σει τον φόβο. Αίσθημα τακτικό από τότε που άρχισε να δια- νυκτερεύει. Με την πλάκα μέχρι τώρα τα έχει καταφέρει να βγαίνει πάνω από τον φόβο, να βρίσκει τη δύναμη να τον ελέγξει. Έτσι και τώρα, αφού ψαρέψει το μυαλό της από την ομί- χλη, το ρίχνει στο καλάθι του κεφαλιού της, που και άδειο δεν το λες, ούτε όμως και ξεχειλισμένο, ειδικά τώρα τελευταία που δεν ξέρει την τύφλα της σχετικά με το τι της γίνεται. Πάντως την αυτοκυριαρχία της τη βρίσκει. Κόμποι ιδρώτα έχουν σκαλώσει στα φρύδια του – κα- θόλου απορροφητικά, λειτουργεί και πάλι ο μηχανισμός, χωρίς όμως να πάει στράφι η αυτοσυγκέντρωσή της. Το πρόσωπο χλωμό, τα μάτια πίσω από τα γυαλιά με τον συρ- μάτινο σκελετό τρικυμισμένα αλλά, παρά την υγρασία που θα περίμενες να τις έχει σβήσει, πετούν εκατομμύρια σπί- θες. Σίγουρα απέναντί της βρίσκεται ένας πολύ έξυπνος άνθρωπος.