Μια νύχτα στο βιβλιοπωλείο

22 Μ Α Ι Ρ Η Κ Ο Ν Τ Ζ Ο Γ Λ Ο Υ μένες και θα την απέφευγε με οποιονδήποτε τρόπο, αλλά βλέποντάς τον πως, μιλώντας για τη βιτρίνα του μαγαζιού και για τα χειροποίητα και «μοναδικής αξίας γράμματα» της επι- γραφής, μεταλλασσόταν σε άλλον άνθρωπο, όσο να πεις ένα φόβο τον είχε. Εκείνο πάντως που της είχε κλέψει την καρδιά ήταν ένα ιδιότυπο κουδουνάκι σε σχήμα αγγέλου, με πλήρη εξάρτυση. Δηλαδή με φτερά, χιτώνα, φωτοστέφανο και σάλπιγγα. Ένα αγγελάκι από μπρούντζο, όχι μεγαλύτερο από μια παλάμη, μια μινιατούρα που είχε φέρει από κάποιο ταξίδι του στον Ισημερινό ο θείος του Λεωνίδα. Το δώρο είχε κρεμαστεί πάνω από την είσοδο και, κάθε φορά που κάποιος άνοιγε την πόρτα, χτυπούσε χαριτωμένα τις φτερούγες του βγάζοντας έναν μελωδικό ήχο που ειδο- ποιούσε για την άφιξη. Ο ίδιος αγαπημένος θείος, όπως είχε μάθει αργότερα, συμβολαιογράφος στο επάγγελμα και ανύ- παντρος, είχε κληροδοτήσει στον Λεωνίδα, εκτός από τη χαριτωμένη μινιατούρα, και μια σεβαστή περιουσία που του επέτρεπε να μη στενοχωριέται αν το αγγελάκι δεν χτυπούσε και τόσο τακτικά τις φτερούγες του. Σκουρόχρωμα ξύλινα ράφια που άγγιζαν το ταβάνι κάλυ- πταν τους τρεις τοίχους και σχημάτιζαν ένα δρύινο Π – ο τέταρτος τοίχος ήταν η τζαμένια βιτρίνα. Ένας φθαρμένος δερμάτινος καναπές –«Τσέστερφιλντ» έγραφε το διαβατήριό του, Άγγλος υπήκοος, κοσμοπολίτης, εκεί το έμαθε αυτή, ποτέ δεν είχε φανταστεί πως υπήρχαν και καναπέδες με ονοματεπώνυμο–, μια ασορτί πολυθρόνα με ψηλή πλάτη, σαφώς σε καλύτερη κατάσταση και άλλες εφτά βελούδινες διασκορπισμένες στο χώρο –δυο μπλε της αεροπορίας, δυο πράσινες του άγουρου αμύγδαλου, δυο μοβ του κυκλάμινου