Μια ιστορία του 20ού αιώνα: Ο αιώνας των μεγάλων αλλαγών

46 πέφτατε γρήγορα. Στους φυσικούς αρέσουν αυτά τα πράγματα. Τους συναρπάζει η πρόκληση σαστιμάρας στους ανθρώπους, αλλά δεν ωφελούνται έτσι οι μη ειδικοί. Είναι αλήθεια πως από την ανθρώπινη οπτική ο χωροχρόνος είναι ένας πολύ παράξενος τόπος, στον οποίο ο χρόνος συμπεριφέ- ρεται όπως οποιαδήποτε άλλη διάσταση, ενώ έννοιες όπως «μέλλον» και «παρελθόν» δεν είναι έτσι όπως τις αντιλαμβανόμαστε συνήθως. Όμως η ομορφιά του χωροχρόνου έγκειται στο ότι, από τη στιγμή που θα τον κατανοήσουμε, διαλύεται η παραδοξότητα και δεν εντεί- νεται. Οι ανωμαλίες στις μετρήσεις, όπως αυτές που αφορούν την τροχιά του Ερμή ή τον τρόπο με τον οποίο το φως καμπυλώνεται γύρω από ογκώδεις αστέρες, δεν κρύβουν πια κανένα μυστήριο ούτε και οδηγούν σε αντιφάσεις. Το ερώτημα αν το φλιτζάνι του τσαγιού σάς προσπερνά ή όχι στο βαθύτερο σημείο του χώρου γίνε- ται απολύτως σαφές. Τίποτα δεν είναι ακίνητο, εκτός και αν το ορί- σουμε εμείς. Η γενική σχετικότητα έκανε τον Αϊνστάιν διάσημο σε όλο τον κόσμο. Ο Αϊνστάιν εντυπωσίασε αμέσως το κοινό με τις δημοσιευμένες στον Τύπο φωτογραφίες του με τα αχτένιστα μαλλιά, τα τσαλακωμένα ρούχα και τα καλοσυνάτα και χαμογελαστά μάτια του. Ο «αστείος ανθρωπάκος» από την ηπειρωτική Ευρώπη, του οποίου ο νους μπο- ρούσε να αντιληφθεί πράγματα που οι άλλοι δεν μπορούσαν, ήταν ένα αξιαγάπητο αρχέτυπο, που η Αγκάθα Κρίστι το χρησιμοποίησε με εύστοχο τρόπο δημιουργώντας τον Πουαρό το 1920. Και το γε- γονός ότι ο Αϊνστάιν ήταν Γερμανοεβραίος αύξανε το ενδιαφέρον για το πρόσωπό του. Η υποδοχή την οποία επιφύλαξαν στον Αϊνστάιν και στη σχετι- κότητα δείχνει ότι το κοινό ενδιαφερόταν μάλλον για τον άνθρωπο παρά για τις ιδέες του. Πολλοί συγγραφείς ένιωθαν σε έναν βαθμό