Μια γερμανική συλλογή γραμματοσήμων

22 ΙΡΙΣ ΤΖΑΧΙΛΗ λέγαμε άλληφορά. Επιπλέον, όνομα η Δήμητρα δεν είπε. Ένας Γερμανός χωρίς όνομα εύκολα πέφτει στην ανωνυμία των κακών, μαζί με την ευγένεια και τη γενναιοδωρία του. Σιωπή και λήθη. Όταν έφτασε όμως η ώρα να ασχοληθώ με αυτά τα σχεδόν απόκρυφα αντικείμενα, για μένα έγινε το αντίθετο. Κάτι σαν βεντάλια ιστορικότητας ήρθε και άνοιξε σε πράγματα εσωτε- ρικά και μύχιαπου νομίζωότι στην οικογένειά μου απέφευγαν, σε φάσεις της οικογενειακής ιστορίας που αγνοούσα, ίσως και στην ίδια την προσωπική μου ιστορία, στις πονεμένες και ξε- χασμένες της φάσεις. Ήξερα πάντα ότι η μητέρα μου υπέφερε την εποχή που ήρθα στον κόσμο, πολύ καιρό μετά την αποχώ- ρηση του Γερμανού, μετά την Κατοχή. Ήξερα ότι έκλαιγε και δεν μιλούσε. Ήξερα ότι έφταιγε ο πατέρας μου γι’ αυτό. Και οι άλλοι, η υπόλοιπη οικογένεια, τη φοβούνταν, φοβούνταν το μέγεθος του πόνου της, φοβούνταν να της μιλήσουν. Την πα- ραμόνευαν σιωπηλά μήπως πάλι κλάψει. Είναι από αυτά τα πράγματα που τα παιδιά ξέρουν χωρίς να τους το έχει πει κα- νείς. Και να που ήρθε μία μικρή φετούλα, μία σχισμή ιστορίας, τα γραμματόσημα, έστω και άκαιρα, παράταιρα, απρόσκλητα, φέρνοντας άλλες εποχές, ιστορίες δύσκολες, αναμνήσεις απω- θημένες. Τι ήταν η Δήμητρα το 1939, τι το 1941, και τι το 1949;