Μια γερμανική συλλογή γραμματοσήμων

ΜΙΑ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ΓΡΑΜΜΑΤΟΣΗΜΩΝ 21 ανάρμοστος, μολονότι είχε θέμα τη γενναιοδωρία και την εμπιστοσύνη. Γιατί παρόλο που ο ήρωας δεν είχε όνομα ούτε γνωστή κατάληξη και παρόλο που ο κόσμος κατέρρεε μέσα στις οβίδες ή ακριβώς γι’ αυτό, η Δήμητρα διηγήθηκε μία υπό- σχεση: Θα γυρίσω… είπε, όταν ο πόλεμος τελειώσει… Και αυτό ήταν μία υπόσχεση μεταξύ ανθρώπων χωρίς εγγύτητα, χωρίς ελπίδες να τηρηθεί. Και η Δήμητρα που εχθρευόταν, όπως όλοι, τους κατακτητές, που σταμάτησε πάραυτα τα γερ- μανικά μαθήματα, που καταχώνιασε ό,τι γερμανικό υπήρχε στο σπίτι και πήγαινε στη δουλειά της αμίλητη και αγέλαστη, και αυτή είχε θέση στο παραμύθι, και μάλιστα την κυρίαρχη, τη δυνατότητα για τον Γερμανό, που ερχόταν από τις σφαγές της Πολωνίας, να ωχράνει τη βία, να δείξει έναν άλλο εαυτό, να γλυκάνει τους συνειρμούς. Βρέθηκαν κοντά σε ώρες εξαί- ρεσης, εκτός του δέοντος, εκτός ατομικής και συλλογικής ιστορίας, εκτός προσωπικότητας, όπως φάνηκε από το υπό- λοιπο της ζωής τους. Θα μπορούσα να την πω σπαραχτική, αλλά εκ των υστέρων, στο τέλος του πολέμου, αφού μάθαμε για τα εκατομμύρια λιωμένα σώματα. Αλλά τα γραμματόσημα ήταν και είναι μια πραγματικότη- τα. Τότε, το 1941, και τώρα, το 2022. Όσο και αν αντικειμενικά η Δήμητρα σχεδόν την έκρυβε τη συλλογή, ακόμη και χωρίς πρόθεση. Και εγώ, ακολουθώντας το αυλάκι που χάραζε πίσω της, σαν το παπάκι που ακολουθεί την πάπια γλιστρώντας στο νερό, το ίδιο έκανα. Ακολουθούσα. Η συλλογή υπήρχε, ως φυσικό αντικείμενο, ως αναμονή, ως αίνιγμα. Δεν την ακυρώ- ναμε, ούτε όμως και την αναλαμβάναμε. Απλώς ξεχνούσαμε,