Μια γερμανική συλλογή γραμματοσήμων

20 ΙΡΙΣ ΤΖΑΧΙΛΗ σαφής, ενώοι άλλες δεν ήταν. Ηαρχή γιαμένα έγινε τονΟκτώ- βριο του 2018. Πολλές «αρχές» υπήρξαν, όταν έγινε το γεγονός της παράδοσης των γραμματοσήμων από τον Γερμανό στρα- τιώτη στη Δήμητρα, όταν έγινε η πρώτη διήγηση περί αυτού από τη Δήμητρα σε μένα, αλλά η κύρια ήταν όταν εγώ άρχισα να ενδιαφέρομαι για το χρονικό των γραμματοσήμων, τον Οκτώβριο του 2018. Τότε άρχισα να ξεδιπλώνω ή να επεξερ- γάζομαι τη δεύτερη διήγηση, τη δική μου, εξαρτημένη από την πρώτη, αυτή της Δήμητρας, αλλά εντελώς άλλου είδους. Είναι αυτή που καταγράφω εδώ τώρα. Άρχισε μαζί με την αμ- φιβολία, καταστατικά. Η διήγηση που άκουσα, η μητρική, είχε όλα τα στοιχεία ενός εν εξελίξει μύθου που απότομα στα- μάτησε, θάφτηκε, γιατί κυκλώθηκε από βαριά ιστορικά γεγο- νότα, ασύμμετρα. Έγινε ή τον φαντάστηκε, συνέβη ή τον έπλα- σε, εκεί στη βαθιά «Κατοχή», κατ’ εξοχήν δημιουργό μύθων; Φράση περισσότερο μνημειακή παρά χρονική, ακόμη και για μένα που την άκουσε με τα αυτιά της από την κυρίως ηρωίδα, χωρίς πλαίσιο και συγκείμενα, ως ακροάτρια που αγνοούσε ότι ήταν η μόνη. Παραμυθικά ήταν όλα τα στοιχεία της διήγησης, και κυ- ρίως η εμπιστοσύνη του ευγενικού νεαρού στρατιώτη, συ- γκαταβατικού κατακτητή μολοντούτο, προς την άγνωστη ξένη γειτόνισσα. Δώρο τής έκανε. Και ταυτόχρονα, δι’ αυτού, απολάμβανε μία δέσμευση, το αόρατο δίχτυ που έριχνε οικο- δομώντας μία υπόσχεση επιστροφής. Έτσι εκλάμβανε τον εαυτό του, ως δωρητή, έτσι φαντάστηκε τη Δήμητρα, ως απο- δέκτρια. Ένας φτωχούλης μύθος, ωστόσο αποσιωπημένος,