Μια γερμανική συλλογή γραμματοσήμων

18 ΙΡΙΣ ΤΖΑΧΙΛΗ γάλη και ανοιχτή. Έτσι, η πράξη του Γερμανού στρατιώτη που αποτάθηκε προς την γείτονα, τη δεσποινίδα μητέρα μου, για να του φυλάξει τη συλλογή του, ως συμβάν, μετά από διαδο- χικές στρώσεις μνήμης και λήθης, έμεινε σαν ένα αρχαϊκό απολίθωμα, μία σύντομη βραχύτατη επαναληπτική φράση όπως στα δημοτικά τραγούδια. Η επανάληψη της σκηνής, αν γινόταν στο μυαλό της, θα ήταν για να ξεφύγει από την αμ- μουδερή λήθη στην οποία κυλούσε. Το συμβάν έβγαινε από το πλαίσιο και τα συμφραζόμενά του, απαγκιστρώθηκε από τον χρόνο, και ως τέτοιο το κράτησε η Δήμητρα Αγγελίδου στη μνήμη της. Έτσι, μεταφέρθηκε στη μοναδική ακροάτρια που είχε ποτέ, στην κόρη της. Νομίζω για να το σώσει από τα ιστο- ρικά γεγονότα που το κύκλωναν. Σε τι γλώσσα μίλησαν, ανα- ρωτήθηκα τότε, όπως αναρωτιέμαι και τώρα. Αργότερα πάντως, δεν έδειχνε η Δήμητρα να δίνει ιδιαίτε- ρη σημασία στη γερμανική συλλογή, ούτε όταν την ανέφερε, δεκαετίες μετά το συμβάν, ούτε στις δεκαετίες που ακολού- θησαν την αρχική διήγηση, παρόλο που πίστευε ότι πιθανόν τα γραμματόσημα να είχαν κάποια αξία. Ωστόσο, ποτέ δεν αναζήτησε την οικονομική πλευρά. Μόνο τη συλλεκτική ήθε- λε να βλέπει, και αυτό πλημμελώς. Ποτέ δεν το οικειοποιήθη- κε. Στις διάφορες φάσεις της ζωής της, όπως και της δικής μου, το μικρό αυτό άλμπουμ μεταφερόταν από μετακόμιση σε μετακόμιση και από κούτες σε κούτες, μαζί με γράμματα και φωτογραφίες, θυμητάρια διάφορα, μπομπονιέρες, βαφτιστικά, παιχνίδια και τέτοια. Μου δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι καμιάμας δεν ενδιαφερόταν ιδιαίτερα, απλώς ήταν εκεί, υπήρ-