Μια αγνοούμενη ακόμα

9 Πρόλογος Η Τζούλια κατάλαβε απ’ τον τρόπο με τον οποίο η Ζενεβιέβ όρμησε προς το μέρος της πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Ξεχύθηκε από την πόρτα του πολυώροφου πάρκινγκ και την άφησε να ταλαντεύεται πίσω της, ένα βιαστικό αλλόκοτο χτύ- πημα που έκανε τους τοίχους να βροντήξουν. Η Τζούλια δεν έπρεπε να την αφήσει να πάει μόνη: αυτή ήταν η πρώτη της σκέψη. Είχε δεχθεί ένα τηλεφώνημα από τη δουλειά, και η Ζε- νεβιέβ πήγε μόνη της να πληρώσει το εισιτήριό τους. Και τώρα… «Μαμά;» φώναξε η Ζενεβιέβ προχωρώντας βιαστικά προς το μέρος της. Έμοιαζε σαν κάτι να την είχε στοιχειώσει, κάτω- χρη κάτω απ’ τις λωρίδες του φωτισμού, με τα μάτια μουτζου- ρωμένα. Πανικόβλητη, εκτόξευε ματιές πάνω απ’ τον ώμο της. Ο τρόμος άρχισε να γδέρνει το στομάχι της Τζούλια. Ένιωθε τον σφυγμό της παντού: στα χέρια, στα πόδια, στους ώμους· ο συ- ναγερμός του κορμιού της. Κάτι δεν πάει καλά. Κάτι δεν πάει καλά , επανέλαβε ο χτύπος της καρδιάς της. Και τότε η Ζενεβιέβ, με την παλάμη μες στα αίματα, έδειξε πίσω της. «Πρέπει να έρθεις».