Μια αγνοούμενη ακόμα

G I L L I A N M c A L L I S T E R 42 Η γλώσσα του σώματός του φωνάζει πως έχει πρόβλημα με τον κόσμο. Καθώς περπατάει, τα χέρια του διασταυρώνονται μπροστά και πίσω απ’ το κορμί του. Κουκούλα τραβηγμένη χαμηλά, βήμα αργό, λες και διαθέτει όλο τον χρόνο του κόσμου. Η Τζούλια έχει γνωρίσει πολλούς άντρες σαν κι αυτόν. Τους έχει συλλάβει, τους έχει πιέσει για πληροφορίες. Της έχουν δώσει καταθέσεις ως θύματα, επίσης, περί ψυχικού τραυματι- σμού. Έχει γνωρίσει τους γονείς τους, τα παιδιά τους. Θα μπο- ρούσε άνετα να είναι κάποιος εχθρός της. Στρίβει γρήγορα στ’ αριστερά, μόνο και μόνο για να δει τι κάνει εκείνος. Της σκάει ένα μικρό χαμόγελο και την προσπερ- νάει. Η Τζούλια τον βλέπει να απομακρύνεται. Κοιτάζει πίσω του μόνο μία φορά. Η Τζούλια εύχεται να έχει ένα σπίτι και να τον περιμένει κάποιος που τον νοιάζεται. Παίρνει τα κλειδιά του αυτοκινήτου της και ξεκλειδώνει την πόρτα όταν πια βρίσκεται όσο πιο κοντά γίνεται. Μόλις μπαίνει μέσα, βγάζει έναν αναστεναγμό. Μυρίζει τα McDonald’s της Ζενεβιέβ. Το ύφασμα του καθίσματος είναι κρύο κόντρα στο δέρμα της Τζούλια. Επιτρέπει στον καρδιακό της παλμό να επιβρα- δύνει, ενώ σκέφτεται την Ολίβια και πού θα μπορούσε να βρί- σκεται. Αυτός ο χαρακτηριστικός γυναικείος φόβος που πρέπει να ένιωσε, αυτό το μήνυμα στους συγκατοίκους της. Αυτό θα έστελνε και η Τζούλια αν είχε σοβαρό πρόβλημα; Βάζει μπρος τη μηχανή, ανάβει τα φώτα, ύστερα το καλορι- φέρ. Το κινητό της δονείται στην ποτηροθήκη, αλλά εκείνη το αγνοεί. Ξέρει πως θα είναι η Ζενεβιέβ, θα θέλει να της κάνει κάποια πρόταση. Μόλις το κινητό της παύει να χτυπά, το νιώθει. Μια παρου- σία. Ή μάλλον, την έλλειψη απουσίας. Μια αίσθηση ότι δεν είναι μόνη.