Μια αγνοούμενη ακόμα

M I A A Γ Ν Ο Ο Υ Μ Ε Ν Η Α Κ Ο Μ Α 39 Ήταν ένα από εκείνα τα πρωινά με το γαλακτερό φως. Ο καιρός ήπιος, κυρίως βροχερός και πότε πότε ηλιόλουστος. Ο δρόμος τους απολύτως σιωπηλός. Ένα νοσταλγικό μουρμουρη- τό από πράγματα που γίνονται μόνο μία φορά τον χρόνο: γα- λοπούλες στον φούρνο, το τραγούδι των East 17 «Stay Another Day», σκονισμένα διακοσμητικά που τα είχαν είκοσι χρόνια. Η Ζενεβιέβ ξετυλίγει δώρα, η Τζούλια στον καναπέ καθαρίζει λαχανάκια Βρυξελλών μέσα σ’ ένα σουρωτήρι, παρόλο που είναι δέκα το πρωί. Η Τζούλια θυμάται τη Ζενεβιέβ να λέει στην Αλέξα: «Όχι Μαράια Κάρεϊ, όχι» λίγο προτού ο Αρτ σηκωθεί και μπει στην κουζίνα. Το έκανε πολύ γρήγορα, χωρίς επισημό- τητες, την ώρα που άνοιγαν τα δώρα· τόσο που η Τζούλια τον ακολούθησε έκπληκτη. Την κοίταζε καθώς έμπαινε μέσα. «Πήγα με κάποια» είπε. «Άλλη» πρόσθεσε, επειδή ακόμα κι όταν σε πληγώνει είναι ψείρας με τη γραμματική. Τρεις λέξεις. Τέσσερις. Οι χειρότερες που είχε ακούσει στη ζωή της. Τα ακροδάχτυλά του άσπρισαν στο σημείο όπου τα στήριζε στον πάγκο. Η Τζούλια έκανε αυτό που πίστευε πως θα ήθελαν οι πα- ρελθοντικοί –και οι μελλοντικοί– εαυτοί τους, παρόλο που είχε την αίσθηση ότι βρισκόταν σε εναλλακτικό σύμπαν, χωρίς εγκέ- φαλο ή οποιοδήποτε συναίσθημα. Του ζήτησε να μην της ξανα- μιλήσει. Και όντως, ουσιαστικά δεν ξαναμίλησαν από τότε. Βρίσκονται σε μια έρημη ενδοχώρα έγγαμου βίου. Η Τζούλια δεν του έχει ζητήσει να φύγει. Νιώθει σαν να ’χει παγώσει ο χρόνος, λες κι η ζωή της έχει πατήσει παύση. Κοιμούνται εκα- τέρωθεν ενός λεπτού τοίχου, ξεχωριστά υπνοδωμάτια, αν και ακούει ο ένας τον άλλο. Η Ζενεβιέβ το μάντεψε έπειτα από μία εβδομάδα. «Λοιπόν, κάτι έγινε» είπε μ’ αυτόν τον εφηβικό της τρόπο. Δεν είχαν άλλη επιλογή παρά να εξηγήσουν, και η Ζενεβιέβ στράφηκε προς