Μια αγνοούμενη ακόμα

G I L L I A N M c A L L I S T E R 38 κοπέλα και μπορεί να της τηλεφωνεί ακόμα και τη νύχτα για κουβεντούλα. Έχει κι εκείνη αϋπνίες. Η Τζούλια κλείνει τα μάτια. Δεν μετανιώνει που έκανε ό,τι έκανε για κείνη. «Τι κάνουν οι εγκληματίες;» ρωτάει η Ζενεβιέβ όπως το συνηθίζει. «Κράτησα τις πινακίδες που μου είπες. Τις θέλεις;» «Είσαι τέλεια» λέει η Τζούλια και σημειώνει τον αριθμό, γνωρίζοντας ότι πιθανότατα δεν θα τον χρησιμοποιήσει. «Βα- σικά, η αγνοούμενη δεν είναι πολύ μεγαλύτερη από σένα» προ- σθέτει. «Να υποθέσω πως ξεχνάμε το Νάντος για το άμεσο μέλλον;» ρωτάει η Ζενεβιέβ, και η Τζούλια αναλογίζεται την ερώτησή της. Το θέμα με την κόρη της είναι ότι δεν λέει πώς νιώθει. Πρέπει να το σκαλίσεις, να το ξεθάψεις, να καταλήξεις από μόνος σου σε θεωρίες με βάση τις δικές σου παρατηρήσεις. Τώρα τελευταία, ολοένα περισσότερο. «Συγγνώμη – αλλά ναι» λέει η Τζούλια. Καθώς η κόρη της ετοιμάζεται να κλείσει το τηλέφωνο, η Τζούλια σκέφτεται: Δεν πειράζει. Είναι καλά . «Πήρατε το φαγητό μου σε πακέτο;» «Τα φάγαμε όλα» λέει η Ζενεβιέβ χωρίς ίχνος ντροπής. «Δια- βάζω σαν τρελή» προσθέτει. Πίσω απ’ τον σαρκασμό της, η Ζενεβιέβ είναι κομφορμίστρια, της αρέσει να δουλεύει σκληρά και να εντάσσεται στο σύστημα. Και πίσω κι από αυτό – λοιπόν, ποιος ξέρει; Καθώς η Τζούλια περπατάει, η ανάσα της αφήνει τολύπες ατμού στον κρύο αέρα του Απρίλη. Διασχίζει ένα πάρκο, η σι- δερένια πύλη τρίζει πίσω της, ο ουρανός στο βάθος έχει ένα σκοτεινό μπλαβί χρώμα. Τριγύρω δεν υπάρχει κανείς πέρα από κείνη· πέρα απ’ τις δυο τους. Τα περασμένα Χριστούγεννα, ο Αρτ τής έκανε μια εξομολό- γηση. Έπρεπε να το είχε καταλάβει. Δεν τον είχε δει σχεδόν καθόλου ολόκληρο το καλοκαίρι και το φθινόπωρο.