Μια αγνοούμενη ακόμα

M I A A Γ Ν Ο Ο Υ Μ Ε Ν Η Α Κ Ο Μ Α 37 Οι κάδοι ούτε μπαίνουν ούτε βγαίνουν. Στις 2 το πρωί, μπαίνει μια αλεπού κι ύστερα βγαίνει. Κι αυτό είναι όλο. Ούτε αυτοκί- νητα ούτε άνθρωποι. Τίποτα. Τηλεφώνησε στην παμπ και επι- βεβαίωσε πως οι κάδοι δεν χρησιμοποιούνται. Θα μιλήσει με το κομμωτήριο το πρωί. «Τότε γιατί είναι εκεί;» ρώτησε η Τζούλια – και ο υπεύθυνος της παμπ δεν μπόρεσε να δώσει μια ικανο- ποιητική απάντηση. Αυτοί οι κάδοι είναι στη λίστα της Τζούλια, κάπου στη μέση, και την ταράζουν σαν δυο ενοχλητικές καλο- καιρινές μύγες. Σκέψου, ικετεύει τον εαυτό της. Σκέψου κάτι πέρα απ’ τα συνηθισμένα. Τώρα περπατάει προς το παμπάλαιο αυτοκίνητό της, το έχει παρκάρει οκτακόσια μέτρα μακριά, παρά το γεγονός ότι στο τμήμα έχει κρατημένη θέση. Οι εγκληματίες της περιοχής βιντεο­ σκοπούν ποια αστυνομικά οχήματα μπαίνουν και βγαίνουν, κι έπειτα τα ανεβάζουν στο YouTube, ένας Θεός ξέρει γιατί, αλλά η Τζούλια δεν θα ’θελε να εμφανιστεί σε κάποιο απ’ αυτά. Τρίβει το μέτωπό της. Νιώθει λες κι έχουν περάσει εκατό χρόνια από τότε που έφυγε απ’ το εστιατόριο. Μπορεί ο Αρτ να έχει δίκιο για την ισορροπία μεταξύ δουλειάς και προσωπι- κής ζωής. Σχολαστικός, από εκείνους που διαβάζουν μυθιστο- ρήματα στην τουαλέτα – ο Αρτ έχει πράγματι συχνά δίκιο, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως όσα λέει δεν πονάνε. Από ενοχές, η Τζούλια κοιτάζει πότε συνδέθηκε τελευταία φορά η Ζενεβιέβ. Πριν από δύο λεπτά. «Είσαι ξύπνια;» της στέλνει μήνυμα. Η Ζενεβιέβ τηλεφωνεί αμέσως, όπως ακριβώς ήθελε η Τζού- λια. «Πάντα» λέει. «Το ίδιο κι εγώ» αποκρίνεται η Τζούλια μ’ ένα χαμόγελο. Πόσο εκπληκτικό είναι το ότι η Ζενεβιέβ, που ως πιτσιρίκι λά- τρευε να παίρνει πόζες, που κάποτε ήθελε να φοράει συνεχώς γυαλιά ηλίου και να έχει θυμωμένο ύφος, είναι πια ολόκληρη