Μια αγνοούμενη ακόμα

M I A A Γ Ν Ο Ο Υ Μ Ε Ν Η Α Κ Ο Μ Α 33 Τζούλια εκπλήσσεται που κατόρθωσαν να εξασφαλίσουν δύο αστυνομικούς: το Πόρτισχεντ είναι μικρό, υποχρηματοδοτούμε- νο όπως όλα, ανεπαρκώς εξοπλισμένο, και κάθε μεγάλη υπόθε- ση απαιτεί ομάδα που συγκροτείται από προσωπικό του Μπρί- στολ, του Έιβον και του Σόμερσετ. Στέκεται και κοιτάζει το σοκάκι. Οι φρουροί σηκώνουν τα φρύδια σε ένδειξη αναγνώρισης, μα τίποτα παραπάνω. Δεν εκπλήσσονται από την ξαφνική εμφάνισή της στον χώρο. Κανείς στο Σώμα δεν θα εκπλησσόταν μ’ αυτό, ούτε και με την παρου- σία του Τζόναθαν δίπλα της. Η Τζούλια είναι επιλεκτική με τους συνεργάτες της, προφανώς – μα όλοι έτσι δεν θα έπρεπε να είναι; Στ’ αριστερά υπάρχει ένα κομμωτήριο. Παλιά πέτρα, λεκια- σμένη, χρόνια φθοράς απ’ το νερό. Στα δεξιά είναι μια παμπ, κόκκινο τούβλο, μοντέρνο στιλ, αλλά και πάλι τεσσάρων δεκαε­ τιών περίπου. Και στη μέση, το σοκάκι. Είναι απόλυτο αδιέξοδο. Ο τοίχος που το φράζει είναι εντε- λώς καλυμμένος με τούβλα ως τον τέταρτο ή τον πέμπτο όροφο. Η Τζούλια βγαίνει έξω και κάνει έναν αργό κύκλο. «Τα διαμε- ρίσματα δεν έχουν πρόσβαση σ’ αυτό το δρομάκι» λέει ο Τζό- ναθαν, καθώς τα βήματά τους τούς φέρνουν τον έναν πλάι στον άλλο. Η Τζούλια δεν εκπλήσσεται που κι αυτός έχει κάνει τον ίδιο ακριβώς περίπατο. Μερικοί άνθρωποι θέλουν να μαθαίνουν γιατί τα πράγματα είναι όπως είναι, ενώ άλλοι όχι. Ευτυχώς, ο Τζόναθαν ανήκει στην πρώτη κατηγορία. Της δείχνει τα νεόδμητα διαμερίσματα. Χτίστηκαν πίσω ακριβώς από το κομμωτήριο και την παμπ, καταλαμβάνοντας όλο το πίσω μέρος του σοκακιού. «Δεν υπάρχει περίπτωση να είναι πρόσφατα, έτσι δεν είναι;» τον ρωτάει. «Τι δηλαδή, να τέλειωσαν χθες;» λέει γελώντας ο Τζόναθαν. «Αυτό να μου πεις».