Μια αγνοούμενη ακόμα

G I L L I A N M c A L L I S T E R 32 κι εγώ αυτό το δρομάκι» του λέει. «Έτσι δεν είναι;» Εκείνος της δείχνει διακριτικά την πόρτα σαν να της λέει βέβαια, κάνε ό,τι νομίζεις , αλλά μετά πηγαίνει μαζί της: οπωσδήποτε τζέ- ντλεμαν. Το σοκάκι είναι καμιά πεντακοσαριά μέτρα παρακάτω σ’ αυτόν τον δρόμο. Καθώς φεύγουν, ενεργοποιείται ο συναγερμός πυρασφάλειας του τμήματος, όπως συμβαίνει συχνά και ποτέ δεν επιδιορθώνεται. Τον αγνοούν και περπατούν γρήγορα μέχρι εκεί· το μυαλό της Τζούλια βράζει. «Ποτέ δεν σταματά ο εσω- τερικός μονόλογος» της είπε κάποτε ο Αρτ, ο σύζυγός της –άρα- γε είναι ακόμη σύζυγός της;– μια φράση που για κάποιον λόγο θυμάται πάντα έκτοτε, τόσα χρόνια μετά. Κάνει πολύ κρύο έξω, ο αέρας είναι ξηρός και παγωμένος, οι δρόμοι ήσυχοι. Η νυχτερινή ζωή του Πόρτισχεντ δεν έχει ακόμη ανακάμψει από την πανδημία, ή μπορεί να μην ανέκαμψε κανείς. Ο σιωπηλός δρόμος μπροστά έχει πιάσει πάγο· η Τζούλια τον αισθάνεται στο πεζοδρόμιο κάτω από τα πόδια της. «Νομίζω πως θα είναι μεγάλη υπόθεση» σχολιάζει ο Τζόνα- θαν. «Χρειάζονται πολλοί πόροι. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσής της έχουν πλούσιο υλικό. Καθημερινές αναρτήσεις για πάνω από έναν χρόνο. Κι ούτε ένα ίχνος λόγου εξαφάνισης». Η Τζούλια τον ρωτάει: «Τι είδους άτομο είναι;». «Χμμ» λέει εκείνος, και η Τζούλια περιμένει. Ο Τζόναθαν είναι καλός στη σκιαγράφηση χαρακτήρων. «Ισχυρογνώμων. Αριστερή. Κάπως… ζωηρή, οι ατάκες που αναρτά είναι όλες, πώς να σ’ το πω… φωνητικές ». Η Τζούλια γνέφει καταφατικά. Έχει κιόλας συμπαθήσει την Ολίβια. Το δρομάκι διακρίνεται εύκολα: το έχουν αποκλείσει με αστυνομική ταινία και το φυλάσσουν δύο φρουροί. Όλα είναι τόπος εγκλήματος μέχρι να αποδειχθεί το αντίθετο, αλλά η