Μια αγνοούμενη ακόμα

M I A A Γ Ν Ο Ο Υ Μ Ε Ν Η Α Κ Ο Μ Α 31 Εκείνος ανοίγει τους χάρτες της Google στο κινητό του. «Αυ- τό είναι το δρομάκι» λέει. « Οδός Τυφλού , ταιριαστό όνομα». Ο Τζόναθαν αλλάζει την οπτική γωνία για να φανεί το σο- κάκι. Καθώς η Τζούλια κοιτάζει, εμφανίζεται ένα μήνυμα από τη σύζυγό του, μια μικρή φωτογραφία κι από κάτω: Ώρα για ύπνο, ΠΑΛΙ. Υποθέτει πως έχει σχέση με το μωρό τους. «Δεν βγάζει πουθενά» λέει εκείνος και κλείνει την ειδοποί- ηση. «Αδιέξοδο. Δες». Πράγματι, το δρομάκι καταλήγει σε μια τεράστια πολυκατοικία που ο τοίχος της, καλυμμένος με τούβλο, το καταλαμβάνει απ’ άκρη σ’ άκρη. Χωρίς πόρτες, χωρίς προ- σβάσιμα παράθυρα. Τίποτα. «Η κοπέλα δεν βγαίνει ποτέ. Παρακολούθησα πλάνα πέντε ωρών σε γρήγορη κίνηση» συνεχίζει ο Τζόναθαν. «Είναι ακόμη έτσι φραγμένο; Είναι ενημερωμένοι οι χάρτες της Google;» «Τέσσερις ένστολοι το επιβεβαίωσαν. Πήγα κι ο ίδιος, είναι απλώς» –δείχνει με τον αντίχειρά του– «εδώ πιο κάτω». «Ούτε σκάλα; Ούτε έξοδος κινδύνου; Κάποιο φρεάτιο που φτάνει στο υπόγειο;» λέει η Τζούλια και κάνει ζουμ στον χάρτη. «Όχι, όχι, όχι» λέει ο Τζόναθαν. Κλείνει τους χάρτες κι ανοί- γει το μήνυμα της συζύγου του. Είναι πράγματι μια φωτογρα- φία δική της και του μωρού τους, ίσως τεσσάρων μηνών πια. «Πολύ χαριτωμένο» παρατηρεί η Τζούλια. «Ό,τι θέλει μας κάνει. Για κείνον η ώρα του ύπνου δεν ση- μαίνει τίποτα». «Λοιπόν» χαμογελάει η Τζούλια και σκέφτεται τη Ζενεβιέβ. «Σε δεκαπέντε-δεκάξι χρόνια θα κοιμάται μέχρι το μεσημέρι». Η χαμογελαστή ματιά του Τζόναθαν συναντάει τη δική της. «Αγοράσαμε κάτι που ονομάζεται SNOO, υπόσχεται να τον κουνάει αυτό αντί για εμάς». «Ναι, σιγά. Καλή τύχη» λέει η Τζούλια. «Πρέπει να το δω