Μια αγνοούμενη ακόμα

G I L L I A N M c A L L I S T E R 20 ομάδα– ελέγχει τον φάκελο του δολοφόνου. Ήταν ο Τζον, ο Τζον Γκίμπονς. Παίρνει έναν φρουρό ασφαλείας για να επιβεβαιώσει ότι βρίσκεται ακόμη στις φυλακές του Μπρίστολ. Κάποιος άλ- λος θα πρέπει να ήταν στο Νάντος. Η Τζούλια φέρνει τα χέρια της στο πρόσωπο, έκλεισε δύο δουλειές, έχει να κάνει μία· είναι οχτώ το βράδυ και σκέφτεται μήπως να έπιανε δουλειά σε σουπερμάρκετ. Αλλά το θέμα είναι ότι δεν θα της άρεσε τίποτε άλλο. Όχι όπως αγαπάει αυτό. Και κανένας δεν μπορεί να έχει ισορροπημένη σχέση με κάτι που αγαπάει. Η Τζούλια κολλάει την πολαρόιντ φωτογραφία της Ολίβια στον πίνακα της αίθουσας ενημέρωσης. Είναι ένα ταλαιπωρημένο παμπάλαιο δωμάτιο: ψευδοροφές, απαίσιες μοκέτες. Για κά- ποιον λόγο, οι καθαριστές δεν ασχολούνται μαζί του τόσο συχνά όσο με τα υπόλοιπα γραφεία, κι έτσι τριγύρω υπάρχουν παλιά ποτηράκια καφέ, η μυρωδιά της πανταχού παρούσας υγρασίας του Πόρτισχεντ και χαρτούρα από παλιές υποθέσεις. Οι κατακόρυφες περσίδες της δεκαετίας του 1970 κρύβουν τον νυχτερινό ουρανό, και καθώς η Τζούλια τις κοιτάζει, ανα- ρωτιέται μήπως έχει περάσει περισσότερα βράδια εδώ από οπουδήποτε αλλού. Μπορεί να μην είναι το ζεστό εστιατόριο όπου θα καθόταν παρέα με το παιδί της, αλλά παραδόξως είναι κάτι σχεδόν πιο ισχυρό: για την Τζούλια είναι το σπίτι της. Βγάζει τα παπούτσια της σαν να αποδέχεται αυτό το γεγονός, κι έπειτα ρίχνεται στην έρευνα, ρίχνεται στο άτομο που οφείλει να γίνει, έστω για ένα διάστημα: μια ντετέκτιβ, για την οποία καθετί άλλο έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Η υπόλοιπη ομάδα καταχωρεί στοιχεία και μοιάζει κουρα- σμένη. Κάποιοι δεν θα είχαν φύγει ακόμη. Άλλοι θα αναγκά- στηκαν να επιστρέψουν απ’ τα δείπνα τους, από τα ραντεβού