Μια αγνοούμενη ακόμα

G I L L I A N M c A L L I S T E R 18 είναι στη φύση της, ανεξάρτητα από το πόσα άλλα πράγματα έχει να κάνει. Αν την κόψεις στα δύο, θα βρεις μονάχα περιέρ- γεια για όσους νοιάζεται, δηλαδή για όλους. Ο Πράις έχει σταυρώσει τα πόδια του στους αστραγάλους, έχει κρεμάσει το ένα χέρι στην πλάτη του μεταλλικού πάγκου, μοιάζει σαν στο σπίτι του, αλλά η Τζούλια ξέρει ότι φοβάται. Φυσικά και φοβάται: πληροφορίες πουλάει, το πιο επικίνδυνο απ’ όλα τα εμπορεύματα. Έχει καστανοκόκκινα μαλλιά στα οποία βάζει τόσο ζελέ, που το κόκκινο χρώμα τους σκουραίνει σ’ ένα απροσδιόριστο κα- φετί. Φακίδες. Δέρμα που καίγεται και κοκκινίζει εύκολα. Είναι Σκοτσέζος με καταγωγή από τη Γλασκόβη. Δεν έχασε ποτέ την προφορά του, παρά το ότι μετακόμισε εδώ πριν από είκοσι χρόνια, όταν ήταν δεκαεφτά. «Γιατί είσαι μέσα;» τον ρωτάει, καθώς στέκεται απέναντί του στο άδειο φουαγέ. Μυρίζει βιομηχανικό κερί καθαρισμού και μπαγιάτικα φαγητά που σερβίρουν στους κατηγορούμενους· πολλά περιέχουν κρέας που για κάποιον λόγο δεν χρειάζεται ψυγείο και έχει ημερομηνία λήξης πολλά χρόνια αργότερα. Τα περισσότερα φώτα έχουν σβήσει. Η Τζούλια βρίσκει το τμήμα αυτές τις δύσκολες ώρες που υπολειτουργεί απίστευτα ρομαντικό, σαν ένα μουσείο εκτός ωραρίου, στο οποίο κανείς άλλος δεν έχει πρόσβαση: ένα στιγμιότυπο από ταινία όπου μπορεί να περιπλανηθεί μονάχα εκείνη. «Για πολλά και διάφορα» αποκρίνεται ο Πράις. Είναι έξυ- πνος, έχει στρατηγική· για κάποιον λόγο, δεν της λέει. «Δηλαδή;» επιμένει η Τζούλια. Σπάνια ανακρίνουν τον Πράις: ενημερώνει μόνο εκείνη. Γρήγορος, πονηρός, ακόμα και αστείος, αλλά ποτέ υπό κράτηση. Σχεδόν όλες οι συνδιαλλαγές που είχε μαζί του η Τζούλια έγιναν στον έξω κόσμο. Ο αξιωματικός υπηρεσίας φτάνει μ’ ένα φλιτζάνι καφέ που