Μια αγνοούμενη ακόμα

M I A A Γ Ν Ο Ο Υ Μ Ε Ν Η Α Κ Ο Μ Α 17 Η Τζούλια αναστενάζει. Ούτε κοτόπουλο πίρι πίρι, ούτε πειράγματα με τη Ζενεβιέβ. Μόνο δουλειά. Αυτά έχει το επάγ- γελμα. Αυτά έχει το επάγγελμα , επαναλαμβάνει νοερά. Έχει γίνει πια το μάντρα της έπειτα από είκοσι χρόνια στην αστυνο- μία. Αφού έχει ακούσει τις λεπτομέρειες, κοιτάζει το τραπέζι. Μια αγνοούμενη είκοσι δύο ετών. Κανένα ζήτημα ψυχικής υγείας. Τελευταία φορά εθεάθη χθες, από κλειστό κύκλωμα ασφαλείας. Οι συγκάτοικοί της τηλεφώνησαν όταν δεν γύρισε στο σπίτι. Αυτά είναι τα γεγονότα. Όμως, πίσω απ’ τα γεγονότα κρύβεται και κάτι άλλο, είναι σίγουρη. Κάτι επιπλέον. Κάτι που ακόμη δεν γνωρίζει. Ένα βαθύ αστυνομικό ένστικτο της το λέει. Ανατριχιάζει εκεί, στο μισοσκότεινο εστιατόριο. «Πρέπει να πάω στο τμήμα» λέει την ώρα που φτάνει το πιάτο της. Αχνιστό καλαμπόκι, πουρές πατάτας, κοτόπουλο... το κοιτάζει με λαχτάρα. Στέκεται όρθια, κοιτάζει τον πιθανό δολοφόνο στ’ αριστερά τους. «Σε περίπτωση που τον δείτε να φεύγει» λέει χαμηλόφω- να στον Αρτ και τη Ζενεβιέβ «μπορείτε να σημειώσετε τις πι- νακίδες του;» Η Τζούλια ήταν πάντα πολύ μαλακή για αστυνόμος. Κλωθογυ- ρίζει αυτή τη σκέψη στον νου της καθώς μπαίνει βιαστικά στο τμήμα, έτοιμη να ενημερώσει την ομάδα· πρώτα, όμως, σταμα- τάει να κοιτάξει έναν παλιό πληροφοριοδότη της, τον Πράις, τον οποίο η Τζούλια πάντα συμπαθούσε αρκετά. Τώρα κάθεται σ’ έναν πάγκο με ύφος έκπληκτο, παγωμένο, λες και κάποιος πάτησε παύση στο σύμπαν για ένα δευτερόλεπτο. Θα τον ρωτήσει τι κάνει εδώ. Δεν μπορεί να κάνει αλλιώς·