Μη μου λες αντίο (Μεταίχμιο Pocket)

[ 15 ] «Καλά · αν δεν σου τηλεφωνήσω να ξέρεις ότι αυτοκτόνησα για- τί πήρα πάλι πέντε στην Έκθεση, εντάξει;» «Μη μου λες τέτοια. Θα έχεις περάσει σίγουρα. Χριστίνα;...» «Ναι;» «Σ’ αγαπώ πολύ». «Να ζήσεις, γιατρέ μου» είπε η Χριστίνα κι έκλεισε. Μόλις που πρόλαβε ν’ ακούσει το φιλί που της έστειλε ο Φίλιππος. Δεν μπόρεσε να συγκρατήσει ένα χαμόγελο. Ήταν τόσο γλυκό παιδί ο Φίλιππος... Λοιπόν, δεν είχε καταλάβει καλά καλά πώς είχαν περάσει σχεδόν τρία χρόνια που ήταν μαζί. Η αλήθεια είναι πως τον είχε περάσει από σαράντα κύματα για να τον εμπιστευτεί. Ποτέ της δεν μπόρεσε να καταλάβει πώς αυτός, ένας νέος άντρας που μπο- ρούσε να έχει όποια ήθελε, κούκλος, με πατέρα γιατρό, με σπίτι στο Κολωνάκι και εξοχικό στη Μύκονο, με λεφτά, με, με... είχε διαλέξει αυτή, μια απλή και σίγουρα όχι πλούσια κοπελίτσα από την Αργυ- ρούπολη. Ο Φίλιππος, για να λέμε την αλήθεια, έκανε πολλές θυσίες για τη Χριστίνα. Πάντα καταστρωνόταν ένα ολόκληρο σχέδιο για να τη συναντήσει. Ο πατέρας της ήταν κέρβερος και δεν την άφηνε να βγαίνει έξω με «άγνωστους κρεμανταλάδες», όπως τους χαρα- κτήριζε. Τελικά, η Χριστίνα αποφάσισε να τον γνωρίσει στους δι- κούς της σαν φίλο και μέλος της παρέας της φυσικά κι όχι σαν γκό- μενο, γιατί θα γινόταν της κακομοίρας. Μόνο η μάνα της γνώριζε την αλήθεια και τη βοηθούσε όσο μπορούσε. Πάντως, αυτό που έκανε τελικά τη Χριστίνα να τον εκτιμήσει και να αφεθεί στα αισθή- ματά του ήταν κάτι που λίγοι θα έκαναν: από τότε που της ζήτησε να τα φτιάξουν, κάθε μα κάθε μέρα πήγαινε να την πάρει από το σχολείο, για να τη δει για ένα μόνο τέταρτο. Το να έρχεσαι από το Κολωνάκι, ν’αφήνεις τις δουλειές σου για να πας στην Αργυρούπο-