Μη μου λες αντίο (Μεταίχμιο Pocket)

[ 14 ] σκέφτηκε λίγο χαιρέκακα η Χριστίνα. Και τότε, το τηλέφωνο χτύ- πησε. Τα ταμπούρλα της Δευτέρας Παρουσίας να χτυπούσαν, αυτά που προμηνύουν τη συντέλεια του κόσμου, δεν θα την έκαναν να πετα- χτεί έτσι. Με ένα φοβερό σάλτο κάλυψε μονομιάς τα δύο μέτρα που τη χώριζαν από την τηλεφωνική συσκευή κι άρπαξε το ακουστικό, σαν απελπισμένος ναυαγός που πιάνεται από μια σανίδα σωτηρίας καταμεσής στον ωκεανό. Τόση ήταν μάλιστα η ορμή της, ώστε παρέ- συρε το τραπεζάκι όπουβρισκόταν το τηλέφωνο και το γκρέμισε.Την ίδια στιγμή το τηλέφωνο άνοιξε στα δύο και πρόβαλαν κάτι καλώδια και κάτι μεταλλικάπράγματα, που της έφεραν στο μυαλό τα εντόσθια κάποιου εξωγήινου, μεταλλαγμένου κοτόπουλου, μικρογραφία του Άλιεν. Παρ’όλ’αυτά, το τηλέφωνο εξακολούθησε να χτυπά. «Έλα, ρε Ρούλα, γαμώτο ένας αιώνας πέρασε · τι έγινε, ΒΓΗΚΑΝ ;» «Έλα, μωρό μου, ποια Ρούλα, εγώ είμαι! Τι έγινε, τι θόρυβος ήταν αυτός;» «Α, εσύ είσαι; Τίποτα, γκρέμισα την τηλεφωνική συσκευή. Προ- φανώς δεν θα μπορώ να πάρω εγώ τηλέφωνο μέχρι να το φτιάξει ο πατέρας μου, νομίζω, όμως, ότι μάλλον θα μπορούν να με πάρουν. Αλλά... τι καθόμαστε και μιλάμε, ρε Φίλιππε, εδώμπορεί να με παίρ- νει ήδη η Ρούλα. Ξέχασες που σου είπα το πρωί ότι θα στηθώ και θα περιμένω τηλέφωνό της γιατί σήμερα βγαίνουν τα αποτελέσματα; Λοιπόν, άσε με, γιατί κάθομαι σ’ αναμμένα κάρβουνα. Θα σε πάρω εγώ μετά». «Γλυκό μου, μην ανησυχείς, σίγουρα όλα θα πάνε καλά. Η Νομι- κή της Αθήνας θα έχει σε λίγο το πιο ωραίο της μέλος! Σε παρακα- λώ, όμως, μη με κρατάς σε αγωνία, τηλεφώνησέ μου αμέσως μόλις μάθεις τα αποτελέσματα».