Μη μου λες αντίο (Μεταίχμιο Pocket)

[ 18 ] «Αμάν πια μ’ αυτό τον αποθαρρό...» σκέφτηκε. Ο αποθαρρός... Ήταν η αγαπημένη λέξη του πατέρα της. Λες και το σημαντικότερο πράγμα στη ζωή του ανθρώπου ήταν να περάσει στο Πανεπιστή- μιο. Μαλακίες... Μια φορά, βέβαια, που τόλμησε και το είπε αυτό στον πατέρα της ότι, δηλαδή, το Πανεπιστήμιο δεν ήταν τίποτ’ άλ- λο από την πραγματοποίηση των μικροαστικών ονείρων των γο- νέων, έγινε ο χαμός του Καλιγούλα. Η πεμπτουσία της επιτυχίας για τον κυρ Γιάννη Σακάρη ήταν το να περάσει κανείς στο Πανεπιστή- μιο, να γίνει «κάποιος». Η Χριστίνα αισθανόταν ότι, αν δεν τα κατά- φερνε κι αυτή τη φορά, ο πατέρας της θα πάθαινε εγκεφαλικό, όπως άπειρες φορές την είχε απειλήσει. Κι όταν θα συνερχόταν από το εγκεφαλικό, πράγμα που θα γινόταν πολύ σύντομα δεδομένης της ιδιοσυγκρασίας του, το πολύ σε κάνα δύο λεπτά, θα άρχιζε να την ψέλνει μέρα και νύχτα ότι τα είχε φορτώσει στον κόκορα κι ότι είχε το μυαλό της στους γκόμενους. Αυτό ήταν κάτι που μάλλον δύσκολα μπορούσε να το αντέξει κανείς. «Γκόμενους... Άκου γκόμενους!!!» σκέφτηκε εκνευρισμένη. Θυ- μήθηκε τη μέρα που είχε ανακοινώσει στον πατέρα της ότι είχε δε- σμό με τον Φίλιππο. Αυτό είχε συμβεί πριν από πέντε μήνες περί- που. Το είχε συνεννοηθεί με τη μάνα της, η οποία τα ήξερε όλα από την πρώτη στιγμή και στην κυριολεξία λάτρευε τον Φίλιππο. Η επι- λογή της μέρας, όμως, που αποφάσισε να το πει στον πατέρα της ήταν πολύ άτυχη, γιατί μόλις είχε χάσει ο Ολυμπιακός, μέρα Κυρια- κή, και για τον πατέρα της ήταν σαν Μεγάλη Παρασκευή, αλλά στο πιο εκνευρισμένο. Παρορμητική, όμως, καθώς ήταν, η Χριστίνα δεν δίστασε και του το ξεφούρνισε την ώρα που ρουφούσε με θόρυβο τη βραδινή του σούπα, για να συνέλθει το στομάχι του από τη σύγ- χυση της χασούρας του Ολυμπιακού. Φυσικά, επακολούθησε ένας