Η μηχανή του χρόνου

23 Καθόμασταν και κοιτούσαμε το άδειο τραπέζι για ένα λεπτό περίπου. Κι ύστερα ο Χρονοταξιδιώ­ της μάς ρώτησε τι πιστεύαμε για όλα αυτά. «Ακούγεται αρκετά πιστευτό απόψε» είπε ο Για­ τρός «αλλά ας περιμένουμε μέχρι αύριο. Ας περι­ μένουμε την κοινή λογική που φέρνει το πρωί». «Θα θέλατε να δείτε την ίδια τη Χρονομηχανή;» ρώτησε ο Χρονοταξιδιώτης. Και αμέσως, παίρνο­ ντας τη λάμπα στο χέρι, μας οδήγησε στον μακρύ, όλο ρεύματα διάδρομο προς το εργαστήριό του. Θυμάμαι ολοζώντανα τη φλόγα που τρεμόπαιζε, το περίγραμμα από το περίεργο, φαρδύ του κεφά­ λι, τις σκιές να χορεύουν, το πώς τον ακολουθήσα­ με όλοι, προβληματισμένοι αλλά δύσπιστοι, και το πώς εκεί στο εργαστήριο αντικρίσαμε μία μεγαλύ­ τερη εκδοχή του μικρού μηχανισμού που είχαμε δει να εξαφανίζεται μπροστά στα μάτια μας. Κά­ ποια μέρη της ήταν από νικέλιο, άλλα από φίλντι­ σι, άλλα μέρη είχαν οπωσδήποτε σκαλιστεί ή κοπεί από κρυσταλλικό βράχο. Το κατασκεύασμα ήταν σχεδόν ολοκληρωμένο. Μόνο οι στριφτοί κρυσταλ­ λικοί βραχίονες βρίσκονταν ημιτελείς πάνω στον πάγκο, δίπλα από φύλλα με σχέδια. Σήκωσα έναν για να τον μελετήσω καλύτερα. Φαινόταν να είναι από χαλαζία.