Η μηχανή του χρόνου

20 πήρε το χέρι του στο δικό του και του είπε να τε­ ντώσει τον δείκτη. Κι έτσι, ήταν ο ίδιος ο Ψυχο­ λόγος αυτός που έστειλε τη Χρονομηχανή στο ατελεύτητο ταξίδι της. Είδαμε όλοι τον μοχλό να γυρίζει. Είμαι απολύτως βέβαιος πως δεν υπήρξε εξαπάτηση. Υπήρξε μια αύρα και η φλόγα της λά­ μπας τρεμούλιασε. Ένα από τα κεριά στο τζάκι έσβησε και η μικρή μηχανή ξαφνικά στριφογύρισε, έγινε θολή, φάνηκε σαν φάντασμα για ένα δευτε­ ρόλεπτο ίσως, σαν μια δίνη από μπρούτζο και φίλντισι που γυάλιζε αμυδρά · κι ύστερα χάθηκε – εξαφανίστηκε! Πέρα από τη λάμπα, το τραπέζι ήταν άδειο. Όλοι μείναμε σιωπηλοί για ένα λεπτό. Ύστερα ο Φίλμπι αναθεμάτισε φωναχτά. Ο Ψυχολόγος συνήλθε από τη νάρκη του και σηκώθηκε ξαφνικά για να κοιτάξει κάτω από το τραπέζι. ΟΧρονοταξιδιώτης γέλασε εύθυμα. «Λοι­ πόν;» είπε, μιμούμενος τον Ψυχολόγο. Ύστερα σηκώθηκε, πήγε στη θήκη με τον καπνό στο πρέκι του τζακιού και, με την πλάτη του γυρισμένη προς εμάς, άρχισε να γεμίζει την πίπα του. Κοιταχτήκαμε μεταξύ μας. «Για άκου δω» είπε ο Γιατρός. «Σοβαρολογείς; Πραγματικά πιστεύεις πως αυτή η μηχανή ταξίδεψε στον χρόνο;»