Η μητρική γλώσσα

ΒΑΣΙΛΗΣ ΑΛΕΞΑΚΗΣ [ 14 ] φέρονται τρυφερά, αγόρια και κορίτσια, διασκεδάζουν με τις παραξενιές του. Πολλές κοπέλες πρέπει να είναι ερωτευμένες μαζί του, αλλά αποφεύγουν να το δείξουν. Τον αγαπούν διακριτικά, χωρίς απαιτήσεις, σαν να έχουν επίγνωση ότι δεν δικαιούνται παρά ένα μικρό ποσοστό του ενδιαφέροντός του. Δίνει την εντύπωση ότι τον συ­ γκινούν όλες εξίσου, ότι δεν έχει προτίμηση σε καμία. Όλο το απόγευμα οι γυναίκες ετοίμαζαν φαγητά, έστυ­ βαν λεμόνια, έκοβαν μαρούλια σε πήλινες γαβάθες. Εγώ κοίταζα τηλεόραση. Βρήκα στη βιβλιοθήκη ένα βιβλίο του Κονδυλάκη, διάβασα ένα χρονογράφημά του για τους άτυχους χαρτοπαίκτες της Πρωτοχρονιάς που γυ­ ρίζουν άφραγκοι τα χαράματα στο σπίτι τους. Τον διά­ βαζα με αρκετή ευχαρίστηση όταν ήμουν νεαρός. – Έχει μια τρύπα η κάλτσα σου! μου είπε η Μαριλένα και γέλασε. Η φωνή της είναι παιχνιδιάρικη, ευχάριστη, αλλ’ αυτά που λέει είναι σχεδόν πάντα θλιβερά. Παρατηρεί το στρα­ βό, προβλέπει το αντίξοο, κακομελετά. Το ύφος της πι­ κρίζει, η όψη της είναι κάπως στεγνή. Η παρουσία της αφαιρεί χαρά από τον χώρο. «Μπορεί να ζηλεύει τις φοι­ τήτριες του Θοδωρή» σκέφτηκα. Τα έχει χρόνια μαζί του, χρόνια περίμενε να χωρίσει με τη Νίκη. «Ίσως έκλαψε πολύ, άλλοτε». Κατά τις έντεκα το βράδυ, λίγο πριν πάμε στην Ανά