Η μητρική γλώσσα

ΒΑΣΙΛΗΣ ΑΛΕΞΑΚΗΣ [ 12 ] στα, μου είπε ο Θοδωρής αργότερα, ενώ περπατούσαμε στην εξοχή. Είναι ακριβώς το αντίθετο της Νίκης, που ξέρεις τι κέρατο ήταν. Αλλά τη βαριέμαι, ρε παιδί μου, όλο «ναι» μου λέει, ό,τι και να της πω «ναι» μου λέει. Η Νίκη τού έλεγε πάντα «όχι». Δεν του έκανε παιδί. Είχαν συμφωνήσει να κάνουν έξι πριν παντρευτούν. Τη φοβόταν. Δίσταζε να της πει τη γνώμη του για μια ταινία, μην τυχόν και διαφωνήσει. – Δεν ξέρεις τι ανακούφιση αισθανόμουν όταν συμ­ φωνούσε. «Δεν θα πας εκεί» του έλεγε «δεν θα φύγεις». Ούρλια­ ζε, χτυπιόταν, τελικά υποχωρούσε ο Θοδωρής. – Μια φορά με έπεισε ότι ήταν στα πρόθυρα να πάθει εγκεφαλικό. Αναγκάστηκα να καλέσω το 166. Δεν ήξερα ότι το νούμερο των πρώτων βοηθειών είναι το 166. Αποφάσισα να το συγκρατήσω, ίσως μου χρειαστεί κάποτε. Διασχίσαμε διαγωνίως αρκετές απερίφρακτες εκτάσεις με αγριόχορτα και πού και πού κανένα δέντρο. Περάσαμε δίπλα από κοτέτσια. Δεν θυμάμαι να γάβγισε κανένας σκύλος. Περάσαμε κι από τον φούρνο του χωριού για να ρωτήσουμε τι ώρα να πάμε το αρνί την επομένη. Τι είδους γοητεία ασκούσε επάνω του η Νίκη, που δεν είναι ιδιαίτερα ευφυής, ούτε ιδιαίτερα ωραία; Πώς την άντεξε είκοσι πέντε χρόνια, και γιατί, μετά από τόσα χρό­ νια, έπαψε ξαφνικά να την αντέχει; Δεν μπόρεσε να μου