Η μητρική γλώσσα

Η ΜΗΤΡΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ [ 17 ] ρασα τη μέση της δεύτερης σελίδας. Δεν έχω διαβάσει τα Ευαγγέλια. Οι γνώσεις μου για τη θρησκεία περιορίζονται σε κάποιες σκηνές –η πρώτη που μου έρχεται στον νου είναι η θυσία του Αβραάμ–, στον πρώτο στίχο δύο ή τριών ψαλμών, σε σκόρπιες φράσεις: «῎Αφες αὐτοῖς, οὐ γὰρ οἴδασι τὶ ποιοῦσι», «῾Ο ἀναμάρτητος πρῶτος τὸν λίθον βαλέτω». Δεν είχα αδυναμία σε καμία τελετή, ούτε καν στην περιφορά του Επιταφίου. Η θρησκεία δεν με γοήτευε. Μου προξενούσε στενόχωρα συναισθήματα. Τρακατρούκες, καπνογόνα και φωτοβολίδες χαιρέ­ τησαν την αναγγελία της Ανάστασης. Οι τρακατρούκες έσκαγαν σε ρυθμό πολυβόλου. Αναρωτήθηκα πώς θ’ αντι­ δρούσε ο πατέρας μου αν άκουγε αυτό το πανδαιμόνιο. Θα τρόμαζε άραγε; Μπορεί και να διασκέδαζε. Ένα με­ γάλο άσπρο σύννεφο γέμισε τον χώρο, δίνοντας την αί­ σθηση ότι το εκκλησάκι και ο κόσμος γύρω του βρίσκο­ νταν ψηλά στον ουρανό. Οι φλόγες των κεριών, που πολλαπλασιάζονταν, συμπλήρωναν την εικόνα με ζωηρά αστεράκια. Προσπαθήσαμε να κρατήσουμε τα κεριά μας αναμ­ μένα σ’ όλη τη διαδρομή, να μεταφέρουμε δηλαδή στο σπίτι τη φλόγα που μας είχε δώσει η εκκλησία. Όταν έσβηνε ένα, το ξανανάβαμε από τη φλόγα ενός άλλου κι όχι με τον αναπτήρα. Το δικό μου έσβησε μόνο μια φορά. Κάποιος σχεδίασε έναν μαύρο σταυρό στο πρέκι