Μητέρες: Μια αντισυμβατική ιστορία

ΜΗΤΕΡΕΣ: ΜΙΑ ΑΝΤΙΣΥΜΒΑΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ 24 λάβει αυτή την καμπή. Είχε πέντε παιδιά, από τα οποία μόνο τα τρία κατάφεραν να ενηλικιωθούν. Αν ρωτούσε κανείς μια τυχαία γυναίκα, στους δρόμους της πόλης, τι πίστευε για το μέγεθος μιας οικογένειας, αμέσως μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, εκείνη μπορεί να απαντούσε ότι «ένα παιδί είναι αρκετό», ή έστω δύο ή τρία. Ένα, γιατί: «Πρέπει να τα μεγαλώσεις με αξιοπρέπεια, έτσι δεν είναι;» Τρία, γιατί: «Θα ήθελα να τους δώσω ό,τι μπορούσα και δεν νομίζω ότι θα είχα την οικονομική δυνατότητα για παραπάνω». 6 Σε συγκεκριμένες κοινότητες, τα νούμερα ακολουθούσαν ορισμένες φορές αντίστροφη πορεία. Οι γυναίκες της φυλής Κρι, για παράδειγμα, που ζούσαν στις πεδιάδες της Βόρειας Αμερικής κατά τον 19ο αιώνα, είχαν συνήθως τέσσερα παιδιά. Ο αριθμός αυτός όμως αυξήθηκε τη δεκαετία του 1860, πιθανότατα λόγω του τρόπου ζωής των Κρι, ο οποίος, καθώς έφτανε στο τέλος της η εποχή του κυνηγιού βουβαλιών, γινόταν ολοένα και πιο καθιστικός. Ορισμένα νούμερα αποτυπώθηκαν και στις ιστορίες των Κρι: «Παλιότερα δεν είχαμε ποτέ περισσότερα παιδιά απ’ όσα μπορούσαμε να αρπάξουμε, σε περίπτωση που γινόταν κάποια μά- χη και έπρεπε να το σκάσουμε γρήγορα». Η φυλή των Οτζίμπουε, που ζούσαν σε καταυλισμούς στο Γουινσκόνσιν, στο Μίσιγκαν και στη Μινε- σότα της δεκαετίας του 1930, μπορεί και να συμφωνούσαν σε σχέση με τα χαμηλά νούμερα του παρελθόντος. Ένας πληροφοριοδότης είχε πει στην καθολική καλόγρια και ανθρωπολόγο Ινές Χίλγκερ ότι ήταν «ατι- μωτικό να κάνει κανείς τα παιδιά του το ένα πίσω απ’ τ’ άλλο». 7 Οι απαιτήσεις της γονιμότητας, η απειλή της «θλίψης», τα όρια που έμπαιναν στο «πεδίο δραστηριότητας», αναδύονται άγρια και τρομακτι- κά από την εποχή των μεγάλων οικογενειών. Η πιθανή απόλαυση που πρόσφεραν όλα αυτά που είχαν πλέον χαθεί είναι λιγότερο χειροπιαστή και συγκεκριμένη. Η κρυφή περηφά- νια ίσως σε ένα σώμα στρογγυλεμένο, γεμάτο ζωή. Ή η ευχάριστη γενναιοδωρία του να μαζεύεις γύρω σου ένα τσούρμο παιδιά. Ή η επανεμφάνιση, σε ένα νεογέννητο, των χαρακτηριστικών ενός προη- γούμενου παιδιού που έχει πλέον μεγαλώσει. Ή η εγχάραξη (ως τεκ- μηρίωση) δεκάδων ονομάτων ζωντανών απογόνων, πάνω στην ταφό- πλακα ενός πεθαμένου. Κάπου ανάμεσα στο γόνιμο παρελθόν και το