Μην ξενυχτήσεις

10 κάναμε πολλή παρέα. Είχαμε την ίδια αίσθηση του χιούμορ και την ίδια αρνητική άποψη για τα αγόρια και το σχολείο. Και οι δύο πιστεύαμε πως το λύκειο ήταν βασικά μια βλα- κεία και μισή – κάτι που έπρεπε να υπομείνεις πριν ξεκι- νήσει η πραγματική ζωή. Επιπλέον, και οι δύο πιστεύαμε πως τα αγόρια ήταν κατώτερο είδος, κατώτερο αλλά απα- ραίτητο. Ναι. Απαραίτητο. Να φανταστείτε ότι φτάνοντας ο Απρίλιος είχα φίλο. Τον Νέιτ Γκούντμαν. Τον γνώρισα καθώς έβγαινα από την καφετέρια του σχολείου, όταν έπε- σα πάνω του στο πλατύσκαλο και τον έστειλα να κουτρου- βαλήσει στις σκάλες. Εκείνη τη στιγμή είχα το βλέμμα καρφωμένο στο κινητό μου και δεν τον πρόσεξα καν. Ευτυχώς ο Νέιτ αποδείχτηκε ένας πολύ επιδέξιος ακρο- βάτης. Κατάφερε να καλύψει σχεδόν όλη τη διαδρομή κάνο- ντας τούμπες. Κόπηκε σε μερικά σημεία κι έτρεξε λίγο αίμα, αλλά παρ’ όλα αυτά κατάφερε να μη σπάσει τον λαιμό του. Όπως είναι φυσικό, κατέβηκα αλαφιασμένη τη σκάλα, για να βεβαιωθώ πως ήταν εντάξει. Καθόταν κατάχαμα κουνώντας το κεφάλι. Νομίζω πως μάλλον ένιωθε λιγάκι ζαλισμένος. Έσκυψα από πάνω του. «Είσαι καλά;» «Πριν από μερικά δευτερόλεπτα ήμουν καλύτερα» είπε. Ζήτησα συγγνώμη τουλάχιστον εκατό φορές και τον βοήθησα να σηκωθεί. Ένιωθα απαίσια. Τουλάχιστον μια ντουζίνα παιδιά είχαν σταματήσει και μας κοιτούσαν. Με την ανάστροφη της παλάμης του σκούπισε το αίμα από το μέτωπό του. «Έσπασες τίποτα;» τον ρώτησα.