Μην το πεις πουθενά

15 να έχω έρθει απ’ οπουδήποτε αλλού μου φαινόταν παράξενο και μάλλον απίθανο. Το Δάσος του Ντιν. Εδώ ζούσαμε, σε μια σειρά από μικρές πέτρινες αγροικίες, με τα δέντρα ν’ απλώνονται από πάνω μας σαν παιδιά που παρίσταναν φαντάσματα με τα χέρια τους, περιτριγυρισμένοι από κλειστά ανθρακωρυχεία, που τα ρού- φαγε σιγά σιγά ξανά πίσω η γη. Η Μπάρμπαρα ζάρωσε τα μάτια της, λες και προσπαθούσε να με δει να γεννιέμαι κάπου μακριά. Κούνησε το κεφάλι, σαν να είχε καταφέρει κάτι να διακρίνει. «Ναι, εδώ». «Και το όνομά μου;» ρώτησα. «Το Φλαντ είναι δικό μας, αλλά ως Ρούμπι σε πήραμε» * μου είπε. «Όταν ήσουν μικρή, νόμιζες ότι ήταν εξαιτίας τού…» Πριν προλάβω να το σκεφτώ, το χέρι μου τινάχτηκε στο σημάδι που κάλυπτε την αριστερή πλευρά του προσώπου μου. ** «Το ξέρω». Ο Μικ άρχισε να τσιμπάει τα σμάρτις από την τούρτα, οπότε η μαμά την άρπαξε και την πήγε στον νεροχύτη. «Τελοσπάντων, αυτό ήταν, τελειώσαμε» μουρμούρισε, κοι- τάζοντας εξεταστικά τις λακκουβίτσες που είχαν αφήσει τα σμάρτις. «Μα, μα… τίποτ’ άλλο;» «Μπα, όχι». Αναστέναξε ξεψυχισμένα και η τούρτα κλυ- δωνίστηκε στα χέρια της. «Αυτό είναι όλο». «Μπορώ να αλλάξω την ευχή μου;» «Γιατί; Τι είχε η προηγούμενη;» «Δεν την είπα σωστά» της απάντησα, ψέματα. «Εντάξει τότε. Μικ, δώσ’ της τα σπίρτα». Τακτοποίησα τα κίτρινα κεριά. Τα κεφαλάκια τους είχαν * Φλαντ (flood): πλημμύρα. ** Ρούμπι (Ruby): ρουμπινί, εξού και η αναφορά στο κόκκινο σημάδι της.