Μην πεις λέξη: Βία και προδοσία στη Βόρεια Ιρλανδία - Η κρυφή ιστορία του IRA

ΚΆΤΙ ΑΠΛΌ, ΑΓΝΌ, ΑΤΌΦΙΟ 19 Ο Άρτσι, ο οποίος, στα δεκαέξι, ήταν το μεγαλύτερο παιδί που βρι­ σκόταν στο σπίτι, ρώτησε αν μπορούσε να συνοδεύσει τη μητέρα του εκεί όπου θα την πήγαιναν, και τα μέλη της συμμορίας συμφώνησαν. Η Τζιν Μακόνβιλ φόρεσε το τουίντ παλτό της και ένα κασκόλ, ενώ τα μικρότερα παιδιά μεταφέρονταν σε ένα από τα υπνοδωμάτια. Καθώς απομάκρυναν τα παιδιά, οι εισβολείς τούς μιλούσαν, δίνοντάς τους απότομες διαβεβαιώσεις – και τους απευθύνονταν με τα ονόματά τους. Μερικοί από τους άνδρες δεν φορούσαν μάσκες, και ο Μάικλ Μακόνβιλ αντιλήφθηκε με φρίκη πως οι άνθρωποι που έπαιρναν τη μητέρα του δεν ήταν άγνωστοι. 11 Ήταν γείτονές τους. Τα Διαμερίσματα Ντίβις ήταν σαν ένας εφιάλτης από πίνακα του Έσερ, ένας τσιμεντένιος λαβύρινθος από σκάλες, διαδρόμους και ξέ­ χειλα διαμερίσματα. Οι ανελκυστήρες ήταν μονίμως εκτός λειτουργίας, και η Τζιν Μακόνβιλ οδηγήθηκε από την κουστωδία έξω από το διαμέ­ ρισμά της, μέσα από έναν διάδρομο και μια δυο σκάλες. Συνήθως, τις νύχτες υπήρχαν άνθρωποι έξω, ακόμα και τον χειμώνα – παιδιά που έπαιζαν μπάλα στους διαδρόμους ή εργάτες που γύριζαν από τη δουλειά. Όμως ο Άρτσι παρατήρησε πως ολόκληρο το συγκρότημα έμοιαζε από­ κοσμα άδειο, λες και η περιοχή είχε εκκενωθεί. Δεν υπήρχε κανείς 12 να ειδοποιήσει, κανένας γείτονας να σημάνει συναγερμό. Έμεινε κοντά 13 στη μητέρα του, προχωρώντας δίπλα της, και αυτή κρατούσε το μπράτσο του σαν να μην ήθελε να τον αφήσει. Κάτω από τις σκάλες, όμως, περίμενε μια μεγαλύτερη ομάδα ανθρώπων, ίσως και είκοσι άτομα, ντυμένοι κανονικά αλλά φορώντας μπαλακλάβες. Πολλοί από αυτούς είχαν όπλα. Ένα μπλε βαν Φολκσβάγκεν ήταν σταματημένο δίπλα στο πεζοδρόμιο, και ξαφνικά ένας από τους άνδρες ξεπρόβαλε μπροστά στον Άρτσι, με τη θαμπή λάμψη ενός όπλου μες στο μισοσκό­ ταδο και, πιέζοντας την άκρη της κάνης στο μάγουλο, 14 του σφύριξε: «Εξαφανίσου». Ο Άρτσι πάγωσε. Αισθάνθηκε το κρύο μέταλλο στο δέρ­ μα του. Ήθελε απελπισμένα να προστατέψει τη μητέρα του, αλλά τι μπορούσε να κάνει; Ήταν ένα παιδί, μόνο και άοπλο. Γύρισε 15 διστα­ κτικά και ανέβηκε τις σκάλες. Στον δεύτερο όροφο, ένας από τους τοίχους είχε μια σειρά κάθετα ανοίγματα, τα οποία τα παιδιά τωνΜακόνβιλ τα αποκαλούσαν «θυρίδες».