Μην πεις λέξη: Βία και προδοσία στη Βόρεια Ιρλανδία - Η κρυφή ιστορία του IRA

ΚΆΤΙ ΑΠΛΌ, ΑΓΝΌ, ΑΤΌΦΙΟ 47 αποτελούσαν «μια πόλη στον ουρανό», 176 μειώνοντας τις ανάγκες στέ­ γασης, ενώ ταυτόχρονα θα προσέφεραν ανέσεις στους ενοίκους τους οι οποίες φάνταζαν υπερπολυτελείς στα μάτια μιας μέσης οικογένειας του Μπέλφαστ όπως οι Μακόνβιλ. Οι κάτοικοι των Διαμερισμάτων Ντίβις θα διέθεταν ντους και δική τους τουαλέτα, αλλά και νεροχύτη με ζεστό νερό. Κάθε επίπεδο των μπλοκ διέθετε μια πλατιά διαμπερή τσιμεντένια ταράτσα προς την οποία έβλεπαν όλα τα διαμερίσματα. Αυτό υποτίθε­ ται πως θα θύμιζε τα σοκάκια έξω από τις σειρές σπιτιών του Πάουντ Λόνι – μια περιοχή αναψυχής όπου θα έπαιζαν τα παιδιά. Οι πόρτες ήταν όλες βαμμένες με φωτεινά χρώματα, και οι χαρούμενες μπλε, κόκκινες και κίτρινες αποχρώσεις έρχονταν σε ζωηρή, αισιόδοξη αντί­ θεση με τις συνήθεις γκρίζες αποχρώσεις του Μπέλφαστ. Οι Μακόνβιλ εγκαταστάθηκαν σε μια μεζονέτα με τέσσερις κρεβατο­ κάμαρες 177 σε έναν τομέα των διαμερισμάτων που ονομαζόταν Φάρσετ Ουόκ. Όμως κάθε ενθουσιασμός που ενδεχομένως ένιωσαν για τη νέα τους κατοικία εξαφανίστηκε σχεδόν αμέσως, γιατί το συγκρότημα είχε χτιστεί χωρίς κανείς να λάβει υπόψη πώς ζούσε πραγματικά μια οικο­ γένεια. Δεν υπήρχαν κοινωνικές υποδομές στα Διαμερίσματα Ντίβις, ούτε χώροι πράσινου, ούτε κήποι. Πέρα από δύο θλιβερά γήπεδα πο­ δοσφαίρου και έναν ασφάλτινο περίφρακτο χώρο με μερικές κούνιες, δεν υπήρχαν παιδικές χαρές 178 – σε ένα συγκρότημα όπου κατοικούσαν περισσότερα από χίλια παιδιά. Όταν ο Μάικλ Μακόνβιλ μετακόμισε εκεί, το Ντίβις του φάνηκε σαν ένας λαβύρινθος για ποντίκια, 179 γεμάτος διαδρόμους, σκάλες και ρά­ μπες. Οι μεσοτοιχίες ήταν κατασκευασμένες από φτηνές γυψοσανίδες, και μπορούσες να ακούσεις κάθε λέξη 180 που έλεγαν οι γείτονές σου όταν μαζεύονταν γύρω από το βραδινό τραπέζι. Και επειδή οι εξωτερι­ κοί τοίχοι ήταν κατασκευασμένοι από μη πορώδες τσιμέντο, έκανε την εμφάνισή της πάνω τους η υγρασία, μια κακοήθης μαύρη μούχλα 181 που άρχισε να εξαπλώνεται στους τοίχους και τα ταβάνια των διαμερισμάτων. Παρόλο που προοριζόταν να αποτελέσει ένα ουτοπικό αρχιτεκτονικό όραμα, η πραγματικότητα του Ντίβις αποδείχθηκε δυστοπική: ένας συγ­ γραφέας θα το περιέγραφε αργότερα σαν «μια τρώγλη στον ουρανό». 182 Το ίδιο καλοκαίρι που οι Μακόνβιλ εκδιώκονταν από το σπίτι τους