Μην πεις λέξη: Βία και προδοσία στη Βόρεια Ιρλανδία - Η κρυφή ιστορία του IRA

ΚΆΤΙ ΑΠΛΌ, ΑΓΝΌ, ΑΤΌΦΙΟ 45 Η πόλη την οποία διέσχισαν είχε γίνει αγνώριστη. Φορτηγά μετέφε­ ραν αποδώ κι αποκεί όσα έπιπλα είχαν προλάβει να φορτώσουν σε αυτά οι άνθρωποι πριν εγκαταλείψουν τα σπίτια τους. Οι άνδρες τρί­ κλιζαν στους δρόμους 164 κάτω από το βάρος παλιών καναπέδων και ντουλαπών. Αμάξια καίγονταν στις διασταυρώσεις. Σχολεία όπου είχαν εκτοξευθεί βόμβες κάπνιζαν ακόμη. Τεράστια σύννεφα καπνού σκέπα­ ζαν τον ουρανό. Όλα τα φανάρια είχαν τεθεί εκτός λειτουργίας 165 και, σε μερικές διασταυρώσεις, νεαροί πολίτες στέκονταν στον δρόμο, κα­ τευθύνοντας την κίνηση. Εξήντα λεωφορεία είχαν επιταχθεί από τους καθολικούς και χρησιμοποιούνταν σαν οχυρώσεις κατά μήκος των δρόμων, σαν διαχωριστικές γραμμές μάχης που έδιναν φυσική υπό­ σταση στον φυλετικό διαχωρισμό της πόλης. Παντού βρίσκονταν συ­ ντρίμμια και σπασμένα γυαλιά, τα οποία αργότερα ένας ποιητής θα περιέγραφε ως «το κομφετί του Μπέλφαστ». 166 Κι όμως, στο μέσο όλου αυτού του χάους, οι σκληροτράχηλοι πολί­ τες του Μπέλφαστ απλώς προσαρμόστηκαν και συνέχισαν τη ζωή τους. Στα διαλείμματα ανάμεσα στους πυροβολισμούς, θα έβλεπε κανείς μια πόρτα να μισανοίγει προσεκτικά, και μια νοικοκυρά του Μπέλφαστ, φορώντας τα γυαλιά της με τον κοκάλινο σκελετό, να βγάζει το κεφάλι έξω για να σιγουρευτεί πως το πεδίο είναι ελεύθερο. Ύστερα, θα εμφα­ νιζόταν ολόκληρη, με το αδιάβροχο και ένα μαντίλι περασμένο πάνω από τις μπούκλες της, και θα διέσχιζε βιαστικά την εμπόλεμη ζώνη για να φτάσει στα μαγαζιά. 167 Ο οδηγός του ταξί ήταν τόσο φοβισμένος από την κατάσταση, που αρνήθηκε να μεταφέρει την Τζιν και τα παιδιά πιο πέρα από την οδό Φολς, οπότε αναγκάστηκαν να κουβαλήσουν τις αποσκευές τους με τα χέρια 168 για τον υπόλοιπο δρόμο. Ανταμώθηκαν με τον Άρθουρ στο σπίτι της μητέρας του, αλλά η Μαίρη Μακόνβιλ διέθετε μόνο ένα υπνο­ δωμάτιο. Ήταν μισότυφλη, 169 και επειδή εξακολουθούσε να μην εγκρί­ νει την πρώην υπηρέτρια που είχε παντρευτεί τον γιο της, αυτή και η Τζιν δεν τα πήγαιναν καλά. Πέρα από αυτό, στην περιοχή συνέβαιναν συχνά ένοπλες συρράξεις, και το ζευγάρι ανησυχούσε πως η αποθήκη ξυλείας που βρισκόταν πίσω από το σπίτι θα μπορούσε ανά πάσα στιγ­ μή να λαμπαδιάσει και η φωτιά να εξαπλωθεί. 170 Οπότε, η οικογένεια