Μην πεις λέξη: Βία και προδοσία στη Βόρεια Ιρλανδία - Η κρυφή ιστορία του IRA

MHN ΠΕΙΣ ΛΕΞΗ 34 Ο Πέισλι, μια ριζοσπαστική προσωπικότητα με λυσσαλέους υποστη­ ρικτές, ήταν γιος ενός βαπτιστή ιερέα. Αφού σπούδασε σε ένα σχεδόν άγνωστο ευαγγελικό κολέγιο στην Ουαλία, ίδρυσε τη δική του σκληρο­ πυρηνική εκκλησία. Με ύψος 1,95, ο Πέισλι ήταν ένας γίγαντας με ζαρωμένα μάτια και χαοτική οδοντοστοιχία, ο οποίος έγερνε πάνω στον άμβωνά του, με τα μαλλιά χτενισμένα προς τα πίσω και τα μάγουλά του να τρέμουν, καθώς καταφερόταν εναντίον του «τέρατος του ρωμανι­ σμού». 93 Το Βατικανό και η Δημοκρατία της Ιρλανδίας, έλεγε, είχαν συνωμοτήσει κρυφά και είχαν καταστρώσει ένα καταχθόνιο σχέδιο για να ανατρέψουν το κράτος της Βόρειας Ιρλανδίας. Αφού οι καθολικοί αυξάνονταν σε αριθμό και συγκέντρωναν όλο και περισσότερη ισχύ στα χέρια τους, θα μεταμορφώνονταν σε «μια τίγρη έτοιμη να κατασπαράξει τη λεία της». Ο Πέισλι ήταν ένας ταραξίας που αρεσκόταν να οδηγεί τις πορείες των υποστηρικτών του μέσα από τις καθολικές γειτονιές και να προκα­ λεί συρράξεις απ’ όπου περνούσε. Με την μπάσα φωνή του, έβγαζε λόγους στους οποίους παρουσίαζε τους καθολικούς ως αποβράσματα, που «αναπαράγονται σαν λαγοί και πολλαπλασιάζονται σαν τρωκτικά». 94 Ήταν μια φανταχτερά διχαστική προσωπικότητα, ένας μάστορας των προκλήσεων. Ήταν μάλιστα τόσο αντιπαθής και τόσο αμετανόητα μι­ σαλλόδοξος, που μερικοί ρεπουμπλικάνοι είχαν φτάσει να πιστεύουν πως, σε τελική ανάλυση, αποτελούσε πλεονέκτημα για το κίνημά τους. «Γιατί να σκοτώσουμε τον Πέισλι;» 95 είναι γνωστό πως είχε πει η μητέ­ ρα της Ντολόρς, η Κρίσι. «Είναι το μεγαλύτερο ατού μας». Παρόλο που ο πληθυσμός του Ντέρι ήταν στην πλειοψηφία του καθολικός, στη φαντασία των προτεσταντών η πόλη παρέμενε το ζω­ ντανό σύμβολο της προτεσταντικής αντίστασης. Το 1689, προτεσταντι­ κές δυνάμεις πιστές στον Γουλιέλμο της Οράγγης, τον νέο βασιλιά, είχαν καταφέρει να κρατήσουν την πόλη ύστερα από μια πολιορκία από τον καθολικό στρατό που ήταν πιστός στον Ιάκωβο τον Β΄. Σε μια άλλη γωνιά του κόσμου, ένα γεγονός τόσο μικρής σημασίας θα είχε ίσως διατηρηθεί στη μνήμη με μια απλή ενημερωτική πλάκα. Στο Ντέρι, όμως, η σύγκρουση εορταζόταν κάθε χρόνο, με πορείες τοπικών προτεσταντι­ κών οργανώσεων. Πέισλι και Μπάντινγκ ισχυρίζονταν τώρα πως η