Μην πεις λέξη: Βία και προδοσία στη Βόρεια Ιρλανδία - Η κρυφή ιστορία του IRA

21 2 ΤΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΤΟΥ ΑΛΜΠΕΡΤ Ό σο η Ντολόρς Πράις ήταν μικρή, οι αγαπημένοι της άγιοι ήταν οι μάρτυρες. Η Ντολόρς είχε μια φανατική καθολική θεία 17 από την πλευρά του πατέρα της, η οποία έλεγε: «Για τον Θεό και την Ιρλανδία». Για την υπόλοιπη οικογένεια, η Ιρλανδία ερχόταν πρώτη. Καθώς μεγά­ λωνε στο δυτικό Μπέλφαστ τη δεκαετία του ’50, πήγαινε στην εκκλησία κάθε μέρα, ως όφειλε. Πρόσεξε όμως πως οι γονείς της δεν πήγαιναν και εκείνοι. Μια μέρα, όταν ήταν περίπου 14, ανακοίνωσε: «Δεν θα ξαναπάω στη λειτουργία». 18 «Πρέπει να πας» είπε η μητέρα της, η Κρίσι. «Δεν πρέπει, και δεν θα πάω» είπε η Ντολόρς. «Πρέπει να πας», επανέλαβε η μητέρα της. «Κοίτα», είπε η Ντολόρς. «Θα φύγω από το σπίτι, θα σταθώ σε μια γωνιά για μισή ώρα και μετά θα σου πω “Πήγα στη λειτουργία”. Αλλά δεν θα έχω πάει στη λειτουργία». Ήταν ξεροκέφαλη από μικρή, οπότε αυτό ήταν και το τέλος της συ­ ζήτησης. Οι Πράις ζούσαν 19 σε μια μικρή εργατική κατοικία με μεσοτοι­ χία, σε ένα καθαρό, κατηφορικό δρομάκι στην Aντερσονστάουν, το Σλιβγκάλιον Ντράιβ. Ο πατέρας της, ο Άλμπερτ, ήταν ταπετσέρης· είχε κατασκευάσει τις καρέκλες 20 που καταλάμβαναν αρκετό χώρο στο μικρό σαλόνι του σπιτιού. Όμως, ενώ μια άλλη οικογένεια θα είχε διακοσμή­ σει το τζάκι της με χαρούμενες φωτογραφίες από οικογενειακές διακο­ πές, οι Πράις με μεγάλη περηφάνια διακοσμούσαν το δικό τους με εν­ σταντανέ παρμένα σε φυλακές. 21 Ο Άλμπερτ και η Κρίσι Πράις μοιρά­ ζονταν μια ανυποχώρητη προσήλωση στους στόχους του ιρλανδικού