Με το βλέμμα στον ουρανό

Με το βλέμμα στον ουρανό | 23 Έτσι, καθώς το Φεγγάρι ξεμύταγε πάνω από την κορυ- φή του Παρνασσού, τα έκθαμβα μάτια μας αντίκρισαν ένα θέαμα κυριολεκτικά απερίγραπτο: Κρατήρες επί κρατήρων φαίνονταν λες και βρίσκονταν σε απόσταση αναπνοής, ενώ οι τεράστιες ξερές πεδιάδες που ο Γαλιλαίος είχε βαφτίσει «θάλασσες» διασχίζονταν από τεράστιες χαράδρες και ορο- σειρές. Εκείνη την εποχή ο άνθρωπος δεν είχε πετάξει ακόμη στο Διάστημα και κανείς μας δεν μπορούσε τότε ούτε καν να φανταστεί ότι σε εννέα χρόνια κάποιος συνάνθρωπός μας θα έκανε κυριολεκτικά μια βόλτα στο Φεγγάρι. Κι όμως (τι σου ’ναι η ανθρώπινη φαντασία!), εκείνο το βράδυ αισθάνθηκα ότι το προαιώνιο αυτό όνειρο της ανθρωπότητας είχε ήδη γίνει πραγματικότητα μ’ εμένα «πρωταγωνιστή»! Σ’ εκείνη την πρώτη μου παρατήρηση η φαντασία είχε τον πρώτο λόγο, κι ίσως αυτή να ήταν κι η αιτία που χρόνια τώρα διακονώ την υπέροχη αυτή επιστήμη. Γιατί είναι η ανθρώπινη σκέψη και φαντασία που δημιουρ- γούν τα όνειρα! Είναι εκείνο το κάτι που κάνει τη ζωή μας πιο πλούσια, πιο ενδιαφέρουσα, πιο δημιουργική. Είναι αυτό που μας βοηθάει να ταξιδέψουμε μακριά, έστω κι αν παραμένουμε στο ίδιο μέρος. Είναι η στάση μας και τα συναισθήματά μας, η διάθεση και η συμπεριφορά μας, ο τρόπος που αντιμετωπί- ζουμε πρόσωπα και πράγματα, ενώ μπορούν να επηρεάσουν σε αφάνταστο βαθμό ολάκερη τη ζωή μας και κατ’ επέκταση ολάκερο τον κόσμο. Πάρτε, για παράδειγμα, τον τρόπο με τον οποίο κοιτάζουμε τ’ άστρα, γιατί από την πρώτη κιόλας στιγμή που οι πρωτόγονοι άνθρωποι περπάτησαν όρθιοι ξεκίνησε και η ερωτική μας σχέ-